Maandagochtend start pijnlijk vroeg en ik blijf veel te lang
liggen. Toch geraakt iedereen op tijd op bus, fiets en trein, hoera!
Ook op het werk begin ik de opkomst van Epstein te voelen.
Voorlopig weiger ik eraan toe te geven. Het lopen mag de reisgezel me dan wel
even afpakken, ik wil niet terug zoals een bejaarde over de verdieping sloffen.
Op de tanden bijten en hup.
’s Avonds is na het koken mijn pijp uit. Weer geen looptoertje.
Met een blik op mijn loopbroek die aan de kapstok hangt in de slaapkamer, sluit
ik mijn ogen alweer vóór tien uur en val in een diepe slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten