Woensdag is opnieuw een zomerse winterdag en het plan rijpt
om vandaag eens op verplaatsing te gaan wandelen. En dat doe ik! Nadat ik Onze
Jongste heb afgezet, rijd ik verder naar het provinciaal domein in de buurt.
Het is er heerlijk. Ik bemachtig het laatste parkeerplaatsje vlak voor het hek
en besluit rond de dichtstbijzijnde vijver te wandelen. Het is echt aangenaam
weer en er zijn veel mensen met hetzelfde idee: lopers en wandelaars, alleen of
in duo. Veel (groot)ouders met kinderen ook. Na tien minuten wandelen kom ik
aan een soort kade die naar het midden van de nabijgelegen vijver loopt. In het
midden van de vijver is een platform met een bankje. Zalig! Met mijn snoet in
de zon slurpt mijn huid de vitamine D op. Als de zon achter de wolken
verdwijnt, voelt het merkbaar frisser, maar gelukkig is dat niet voor lang. Ik
dreig de tijd uit het oog te verliezen als ik ineens “gestoord” wordt door twee
jongens die achter me een sigaretje komen roken. Een
blik op de klok roept me tot de orde en ik ga weer op pad. Het tweede stuk van
de vijver ligt in de zon. Ik heb veel langer gewandeld dan vandaag op het
revalidatieschema stond, maar het ging gemakkelijk en ik heb halfweg gerust. Ik
voel de inspanning wel eens ik met Onze Jongste terug thuis ben, maar dan kan
ik er ook aan toegeven dus is het geen probleem.
Donderdag staat in het rood omcirkeld op de kalender.
Vandaag ga ik naar de kapper. Met mijn vrolijke vriendin, altijd feest! We gebruiken de tijd in het
kapsalon om bij te praten. Maar voor het zo ver is, staat er natuurlijk nog
mijn wandeling op het programma. In de gietende regen wandel ik mijn tien minuten. Na een warme douche richting kapsalon. Net als
vorige keer is het supertof, voor mij is dit echt een uitstap. Zeker als we
besluiten om na het kappersbezoek samen met onze mannen te eten. De kinderen
mogen logeren bij mijn ouders. Wij duiken met ons viertjes de frituur in zoals in the
good old days. Daarna nog wat blijven plakken tot mijn kaarske stilaan dooft.
Onderweg naar huis voel ik keelpijn opkomen, maar ik ben er redelijk gerust in
dat die na een goede nachtrust weer zal verdwenen zijn. Met een goed gevoel ga
ik slapen.
De kinderen logeerden vannacht bij mijn ouders, het is bijna
halftien als ik vrijdagochtend wakker word. Opstaan, ontbijten met alle tijd
van de wereld en dan een berichtje van de buurvrouw of ik zin heb om samen te gaan wandelen.
Graag! Het regent niet, maar de regen van gisteren heeft zijn sporen nagelaten,
op sommige plaatsen ligt het er modderig bij. Niet dat we het ons aantrekken, we
tetteren erop los. En we zijn na de wandeling nog lang niet uitgepraat (wat is
nu 25 minuten?!), dus zetten we onze babbel binnenshuis verder. Wij hebben toch
zo'n geluk met onze buren! (Met al onze buren trouwens.) Eens thuis een paar
telefoontjes en daarna klaarmaken voor het doktersbezoek. Al bijna twee weken
heb ik alle dagen hoofdpijn. Hoofdpijn, geen migraine, en het vertrekt vanuit
mijn nek. Ik nam twee keer een paracetamolletje, maar echt helpen doet het
niet. Eerst dacht ik dat het door het afkicken van suiker was (Ik ben sinds
bijna drie weken terug gestart met Het Dieet), maar zó lang detoxhoofdpijn, dat lijkt nogal kras. Volgens de dokter komt de hoofdpijn van de gespannen spieren in mijn
schouders en nek, die dan weer het gevolg zijn van dat auto-ongeval in oktober.
De dokter schreef toen pijnstillers voor (die ik niet nam omdat ik de pijn
houdbaar vond) en drukt me nu op het hart ze wel te nemen (alhoewel ik de pijn
nu ook vervelend maar houdbaar vind). De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat
ik 's werelds slechte pillenslikker ben... Naast de "leuke" boodschap van die pillen, krijg ik nog een bittere pil te slikken. Mijn ziekteverlof wordt verlengd. Het is
geen verrassing, met één goeie dag per maand kan ik natuurlijk onmogelijk een
job uitvoeren en een huishouden draaiende houden. Toch is het telkens een emmer koud
water, ook als je die emmer ziet aankomen.
Voor het eerst en bijna twee weken word ik 's nachts niet
wakker met een bonzend hoofd en sta ik niet op met hoofdpijn. De pijnstillers
werken...
Het is zaterdag dus taxidag. Na het eerste ritje ’s
ochtends, stop ik bij de slager. Op weg naar huis overvalt het mooie weer me én
de goesting om iets te doen. Goesting
genoeg, energie daarentegen… Ik stop onderweg om een foto te maken en besef ten
volle dat het geen topdag is. Een lange wandeling kan ik op mijn buik
schrijven. Maar… er zijn al ergere dagen geweest. De tweede taxirit leidt naar
mijn ouders waar ik Mijne Ridder afzet en wat blijf hangen tot het tijd is om
Onze Jongste opnieuw op te halen. Eens
thuis springt de bib-tas me in het oog… Ja, hoor, nog een ritje bib om de boete
niet hoger te laten oplopen dan ze nu al is. Als ik opnieuw thuis kom, is het
bobijntje af. Rusten, eten, rusten en opnieuw de baan op. Als ik Onze Oudste
heb afgezet, merk ik op de terugrit dat ik mijn aandacht moeilijk op de baan
kan houden. Geen risico’s, recht naar huis en direct terug de zetel in. In de
late namiddag mijn tienminutenwandeling. Intussen is het mooie weer al lang
verdwenen, maar echt erg vind ik het niet. Nog een laatste keer achter het
stuur om Onze Oudste en Mijne Ridder op te pikken en dan zijn we allemaal
veilig en wel thuis. Een onverwacht verwennerijtje in de vorm van macarons van onze
vriendin/chocolatier zet ’s avonds het gouden randje aan de grijze wolk.
Weeeeken heb ik hier naar verlangd en eindelijk is het zo ver…
we gaan naar zee! Fysiek is het geen topdag, maar ik geniet er volop van. Eerst
naar Cadzand, nadien een tussenstop in Damme. Ik laat de foto’s voor zich
spreken…
Maandagochtend zorgt onze kater met kolder in de kop ervoor
dat het glazen tafellampje in de nachthall in duizend scherven uit elkaar spat. Dit
lampje brandt (brandde) elke nacht zijn zachte licht zodat we slaapdronken onze
weg kunnen vinden. Nu is het dus stuk en vraagt om vervanging. In een straal
van 10 kilometer zijn er tientallen meubelwinkels en lampenwinkels maar toch
zit een nieuw lampje gaan halen er vandaag niet in. Krachten sparen want ik heb
de kinderen beloofd om naar de cinema te gaan. Onze Oudste duikt een
spuuglelijk maar oerdegelijk plastieken kinderlampje op en dat zal voorlopig
dienst doen als nachtlampje. Stoort het mij? Eerlijk gezegd wel. Eerder het
feit dat ik niet onbezorgd de auto kan inspringen om een nieuw lampje te halen dan
het lelijke lampje an sich. Maar… het is wat het is, niet waar?
De cinematickets bestelde ik gisteren online, vlak na de middag
stappen we de auto in, mijn moeder oppikken en weg zijn wij. Naar Metropolis, lekker
dichtbij parkeren en... de enige bioscoop die de film draait die wij willen
zien. Antwerpen is natuurlijk ver rijden, maar daar wil ik niet te veel bij
stilstaan. Lange wachtrijen aan de kassa waar wij vrolijk kunnen voorbij huppelen
met onze onlinetickets, dat is leuk natuurlijk. De zaal zit vol en ik ben blij
dat ik gisteren onze plaatsen al reserveerde.
Na de film stelt mijn moeder, praktisch als altijd, voor om
de nabijgelegen sportwinkel binnen te stappen voor een paar
"tijdelijke" schoenen voor Onze Jongste. Haar huidige schoenen zijn
echt versleten (3 maanden oud), maar ik wil pas investeren in een nieuw paar
stevige schoenen als ze volgende week haar steunzolen heeft. Onze Jongste is
dolgelukkig met haar tijdelijke schoenen. Ze danst de winkel uit met haar
fijne stoffen pantoffeltjes die ze normaal van mij nooit krijgt omdat ze niet
genoeg steun geven. Ik geef die schoentjes een week voor ze uit elkaar vallen…
Lang lopen we niet rond in de winkel en dat is maar goed ook
want we moeten nog dat hele eind naar huis... Uiteraard belanden we in de files
van de avondspits, maar al bij al verloopt het verkeer vlot. Onderweg voel ik
de vermoeidheid opkomen en ook de keelpijn geeft aan dat het mooi geweest is
voor Het Lijf. Ik ben dan ook heel opgelucht als iedereen veilig en wel thuis
is. Ik duik de diepvries in voor het avondeten en ga vroeg slapen. Vandaag voor
het eerst sinds Revalidatie 5.0 geen wandeling... Morgen en woensdag zijn
drukke dagen en ik weet na één dag krokusvakantie al dat het programma (voor
Het Lijf) overladen is...
Op dinsdagochtend staat er eerst een kappersbezoek op het
programma als voorbereiding voor het echte werk: de langverwachte fotoshoot van
Onze Jongste. Ze geniet er met volle teugen van en ik dus ook! Na de fotoshoot
is Onze Oudste aan de beurt. Door een serieuze groeischeut is er een
vestimentair probleem gerezen en dat wil ze graag opgelost zien. Twee winkels
later is haar garderobe aangevuld en mijn batterij leeg. De meisjes overtuigen
me om iets te gaan eten "want ik moet een beetje rusten". Jaja...
Nadien nog de nabijgelegen supermarkt binnen en dan eindelijk naar huis. Ik ben
vastbesloten geen voet meer buiten te zetten en nestel me in de zetel met míjn
aankoop van de dag: een nieuwe pyama. (Broekspijpen die lang genoeg zijn. Het bestaat! Geen kindertekening
op het shirt. Hoera!) Tot ik besef dat ik nog naar de pedicure moet. Arghl. Eerst maar 'ns mijn wandelschoenen
aantrekken. Gisteren niet gewandeld, twee dagen na elkaar niet wandelen kan ik
voor mezelf niet verantwoorden. Ik MOET voor mezelf weten dat ik alles gedaan
heb om mijn herstel te bevorderen. Naar buiten dus. Mijne Ridder wandelt mee
tijdens deze schemerige avondwandeling. Nadien voetjes wassen en naar de
pedicure. En zoals altijd loop ik daar op wolkjes buiten, helemaal tot in Dromenland.
Woensdagochtend start opnieuw bij de kapper. Deze keer om de
beide meisjes hun haar te laten knippen. Alléén de puntjes uiteraard. Anderhalf
uur later zijn we terug thuis en bak ik samen met Onze Jongste cakejes. Keuken
opruimen, naar de bakker, eten en dan een half uurtje rusten. Veel te kort,
maar het is al tijd om te vertrekken. Onze Jongste heeft er lang op moeten
wachten, maar vandaag is het eindelijk zo ver: haar verjaardagsfeestje. Een
klein groepje en er is eentje last-minute weggevallen, dus ik neem haar plaats
in. Ik, ja, met mijn twee linkerhanden, zal meedoen aan het Crea-atelier... We
gaan glazuren, dat is het beschilderen van keramiek waarna dit moet drogen,
bakken in de oven en afkoelen. Het duurt twee weken eer we het eindresultaat in
handen krijgen. De dame van het atelier bruist van energie en neemt alles in
handen. Heerlijk! Verrassend om te zien hoe na drie uur werken al die bekers er
totaal anders uit zien. Hetzelfde basismateriaal, totaal verschillende
eindresultaten! Mijn batterij is aan het einde van de sessie plat, het valt
zelfs de dame van het atelier op. Gelukkig is het niet ver rijden. Bij thuiskomst
stuur ik eindelijk dat mailtje naar mijn collega. Het ziekte-attest met mijn verlenging
staat al sinds vrijdag in een gefrankeerde enveloppe klaar op de kast en vandaag
heb ik die uiteindelijk gepost. Na de voorbije dagen weet ik wel dat een
verlenging niet meer dan terecht is. Rationeel dan. Maar toch blijft het
moeilijk. Ik mis mijn werk. Elke dag...
Als Mijne Ridder thuiskomt, stel ik voor om frietjes te gaan
eten. Maandag spaghetti, dinsdag afhaalchinees, vandaag frietkot. Goe bezig,
Nans. Voor de tweede keer deze week ga ik ook niet wandelen. Vanaf morgen moet
het terug anders, tijd om een noodlijn te bellen! Het is snel geregeld: morgennamiddag
zet ik Onze Oudste achter haar boeken (de paasexamens staan voor de deur) en
mag Onze Jongste een paar uurtjes naar mijn moeder. Rust voor mij en
morgenavond hopelijk nog eens deftig eten! Moe plof ik neer in de zetel en zet
de tv aan.
Ik weet dat ik de tv heb aangezet, maar verder weet ik
niets. Ik ben quasi onmiddellijk in
slaap gevallen... Een uur of acht, negen later word ik op donderdagochtend in de zetel wakker
van de kou, honger en dorst. Ik blijf nog een hele tijd liggen omdat het zo
vroeg is, maar er is niets aan te doen: de hongerigen zullen moeten gespijsd
worden en de dorstigen gelaafd. Stilletjes trippel ik nog voor zonsopgang de
trap af. Het is geen topdag voor Het Lijf, zoveel is onmiddellijk duidelijk. In
de voormiddag is het even op de tandjes bijten om wat aan de wasberg te doen,
maar als ik ’s middags na het eten in de zetel ga liggen, slaap ik quasi
onmiddellijk. Niet veel later word ik versuft wakker van de deurbel. Eer
ik goed en wel besef wat er gebeurt, is de persoon aan de deur weg en ik
klaarwakker. (Wie het geweest is? Dat raadsel wordt de volgende dag op Facebook
opgelost!) Ik speur de Digibox af en vind nog een aflevering van House MD. Vanonder
mijn dekentje kan ik zien hoe de humeurige dokter alweer een medisch raadsel
oplost. Daarna trek ik mijn wandelschoenen aan en stap het mooie weer tegemoet.
Het is nog maar mijn tweede wandeling van de week en de vorige was er eentje
van tien minuten. Ik ga op pad en voel
al bij de start dat het niet evident zal worden. Meestal probeer ik de wandelingen
zo in te delen dat het (relatief) moeilijkste stuk aan het begin van de
wandeling ligt. Zo ook vandaag. Ik moet een klein beetje bergop vandaag, maar
het voelt enorm zwaar. Net of er zandzakjes of plakken lood in mijn schoenen
zitten. En toch zal ik een grote toer doen, zo koppig ben ik dan weer. Ik ploeg
en wroet, moet me echt concentreren op iedere stap en elke bergop, hoe klein
ook, lijkt een beklimming. Maar ik stap het uit. Het is een toer waar ik
meestal zo’n 25 minuten over doe, ik wandelde ‘m vorige week nog twee keer.
Vandaag doe ik er 29 minuten over. Zit ik toch nog bijna aan mijn
voorgeschreven half uur van het revalidatieschema, hihi! Eens thuis is het
gewoon schoenen uittrekken en opnieuw de zetel in. Als Onze Jongste thuiskomt
met Mijne Ridder, heeft ze het nieuwe Heerlijke Hoorspel van Het Geluidshuis bij. Met z’n
drietjes kruipen mijn dochters en ik de zetel in en luisteren naar het nieuw verhaal. Als ik
nadien de trap af ga om aan het avondeten te beginnen, zie ik dat Mijne
Ridder buiten de ramen staat te poetsen. De zon was meedogenloos voor onze
vuile ramen en hij heeft het ook gezien. De schat.
Maar zoals gezegd, vanavond eten we écht eten. En daar ben
ik zelf heel blij om, zelfs al was het weer koken al zittend op een krukje. Nèh!
Vrijdag is opnieuw geen fijne dag. Fysiek gezien dan, want
ik ben wel vrolijk. Ja, goed gezind zijn kan ook vanuit de zetel. Veel waard
ben ik niet, maar lezen lukt wel weer, ik kan me opnieuw beter concentreren. Ik
lees zelfs het laatste stuk van het boek "Mijn leven" van Sven Nijs uit. Niet dat
ik fan ben van Sven Nijs. Ik ken niets van de cross en passief sport of sport
op tv interesseert me eigenlijk niet. Wat ik weet over Sven Nijs , is dat hij
een indrukwekkend palmares heeft. Verder weet ik van vrienden die Nijs van
kindsbeen af kennen, dat hij echt leeft voor zijn sport. Bovendien heeft de diëtiste
me trots verteld dat zij hem begeleid heeft. Genoeg om mijn nieuwsgierigheid te
wekken. Het leven van Sven Nijs bestaat uit trainen, rusten en op zijn voeding
letten. Een beetje zoals het mijne eigenlijk, hihi. Met dat verschil dat hij moet afzien om resultaat te halen en ik niet mag afzien om resultaat te halen.
Als je het zo bekijkt, ben ik een heus luxepaardje, niet?
Na de middag is het tijd voor wat beweging. Mijn
revalidatieschema ligt helemaal overhoop deze week. Het is schitterend weer en
ik haal na meer dan een maand de Sparta van stal. Ik kies een toertje dat ik
vroeger al rennend aflegde. Met de elektrische fiets moet dat een haalbare kaart zijn, toch?
Ik fiets het volledige traject met de hoogste ondersteuning en schakel vaak enkele versnellingen
lager. Onderweg dwingen wilgenkatjes me om te stoppen zodat ik wat takken kan
meenemen naar huis. Als er nu iets is dat mij een lentegevoel geeft, zijn het
wel wilgenkatjes! Af en toe stap ik ook af voor een foto, het lijkt een
ontspannen ritje, zonnebril op de neus, wind in de haartjes. En toch... Het
tweede deel van het ritje valt me erg zwaar. Ik ben blij dat ik thuis ben en
heb geen idee wat er onderweg gebeurd is. Ik denk niet dat ik me geforceerd heb
en toch voelt Het Lijf zo aan. Wat mis ik mijn oude lichaam! Dat zou eens smakelijk
gelachen hebben met mijn "inspanningen" van de voorbije dagen
waarvoor ik nu moet boeten! Het blijft verbazingwekkend hoe snel mijn batterij
leegloopt en hoe moeizaam ze bijlaadt. Ik zal heel erg moeten oppassen de
komende dagen wil ik niet nóg meer achteruit gaan.
De rest van de dag speelt zich af in de zetel of op mijn krukje
aan het fornuis. 's Avonds mag ik bij
vrienden nog een prachtige tekening gaan ophalen, met een
verpersoonlijking van mijn team Actinans. De teamleden dragen nu ook mijn
wandelschoenen, mijn badpak en mijn inlineskates! Ik ben er erg blij mee...
