zondag 20 april 2014

Toffe vriend(inn)en, goed voor de moraal!




Een tijdje terug boekte ik een naaicursus voor Onze Jongste en vandaag is het zo ver. Niet echt bij de deur, maar wie had nu kunnen denken dat Het Lijf intussen niet opnieuw in topconditie zou zijn? Deze eerste maandag van de paasvakantie loopt de wekker tijdig af en vertrekken we met z’n tweetjes, met naaimachine en al. We komen terecht in een heel schattig stoffenwinkeltje met toffe spulletjes en een workshopruimte. Ik wou bijna dat ik in haar plaats was! Eens ik na de toch wel lange rit thuis ben (ik stop even bij Brouwerij Hoegaarden voor een foto), hang ik een wasje op, eet een beetje, bel om een massage te reserveren vanavond en kruip opnieuw bed in. Eerst lees ik wat, maar al gauw val ik in slaap. Drie uur later schrik ik wakker! Ik voel me wel veel frisser dan vanochtend en pak wat spullen bij elkaar voor strakjes. Ik heb na het werk afgesproken met een vriendin om naar de wellness te gaan. Na hààr werk, niet het mijne, helaas... Ik ga Onze Jongste terug halen (ze maakte een prachtig tasje!), heb vlot verkeer en ben mooi op tijd aan de wellness. Even bijpraten met mijn vriendin (op een ligbed! In de zon!) en dan is het al tijd voor de massage die ik vanochtend gereserveerd heb. Het Lijf wordt gekneed en gerokken, zalig! Wegens de anderstaligheid van de masseur (Russisch?) beperken onze conversaties zich tot "Alleis koet?" "Jaja.", maar blijkbaar heeft hij geen woorden nodig om feilloos de restanten van het auto-ongeval in oktober te vinden. Er zijn momenten bij dat ik denk dat hij me gaat doodknijpen, maar na de massage voelen nek en schouders voor het eerst in maanden soepel aan. Heer-lijk. Bij het weerzien met mijn vriendin gaan we eerst iets eten en stoppen niet met praten. Wat heb ik haar en het bijpraten gemist, zeg! Het was dan ook al maanden geleden dat we elkaar gezien hadden... Uiteindelijk moeten we ons na het eten nog bijna haasten om tijdig bij de opgietsessie te geraken! Ik hou de wijze woorden van De Bijzondere Ontmoeting over temperatuurschommelingen in gedachten en kies ervoor deze sauna aan me te laten voorbij gaan. Wel zal ik de scrubsessie in de stoomcabine volgen, maar ik opteer nadien te douchen met lauwwarm water. Ook het bubbelbad heeft water van lichaamstemperatuur. Ik geniet van de avond en kan nadien nog probleemloos met de auto naar huis rijden. De combinatie van slapen op voorhand en rekening houden met temperatuurschommelingen heeft gewerkt. Bedankt J. voor de tips! En een dikke dankjewel voor vriendin A. die het initiatief nam voor deze wellnessavond, het was top, echt wat ik nodig had...



Dinsdagochtend slaap ik lang uit maar word wakker met een toeter van een migraineaanval. Omdat nek en schouders opvallend veel losser en beweeglijker zijn, wijt ik de pijn aan de massage van gisteren. Een pijnstiller later verdwijnt de migraine als sneeuw voor de zon. De voorraad pudding is verslonden en ondanks het feit dat mijn huisgenootjes hun eetlust hervonden hebben, besluit ik opnieuw een voorraadje te maken. Dat duurt uiteraard langer dan een kwartiertje en Het Lijf protesteert. Rusten maar! Na het middageten douche ik en dan met z'n viertjes op pad. Eerst langs bij schoonpa, nadien een groottante bezoeken. Ik ben doodop. Op weg naar huis vraag ik me hardop in de auto af wat we nu weer gaan eten. Het compromis is minestronesoep. Met spekjes en wat brood erbij. Simpel en vooral snel klaar. Waarom moeilijk als het makkelijk kan?

Akkoord, dinsdag was geen topdag, maar als ik woensdag wakker word, krab ik toch even in mijn haar. Voorzichtig dan nog, want mijn armen (en de rest van Het Lijf) wegen loodzwaar. Even mijn agenda raadplegen, ik moet vandaag niet buiten. De kinderen hebben eigenlijk zomerschoenen nodig, maar dat zal moeten wachten.
In de voormiddag werk ik de blog bij, maar daar ben ik nadien zo moe van dat ik opnieuw plat ga liggen. Hoe is het toch mogelijk... In de namiddag ga ik een brief posten en brei er een lus aan vast zodat ik toch tien minuten heb gewandeld. Nadien wacht het zonnebed. Ik lees wat maar schrik wakker als Onze Jongste mij iets komt vragen. Ben ik weer in slaap gevallen, zeg!
De rest van de namiddag/avond verloopt rustig en ik kruip tijdig mijn bedje in.



Tien april is kapperdag! En jaja, net als de vorige keer in goed gezelschap. 's Ochtends geraak ik moeizaam uit bed en de rest van de dag hou ik me koest. Ik kan geen betere kapper dan mijn huidige vinden maar... ik moet er wel een klein half uur voor autorijden. Ik heb het ervoor over, absoluut, maar het betekent wel dat ik me er op dagen zoals vandaag moet naar gedragen. En dat doe ik.
Ik geniet van mijn kappersbeurt en de bijpraatsessie met vriendin N., maar meer ingetogen dan vorige keer. Ik voel het verschil in energie enorm! Gelukkig geraak ik veilig en wel weer met de auto bij mijn ouders en mijn mentale batterij is bijgetankt. Mijn moeder heeft heerlijk gekookt en we mogen met ons viertjes ons voetjes bij onder tafel schuiven. Asperges, mmmmm...

Ik heb gewacht op betere tijden en heb het ook wel uitgesteld omdat ik er tegen op zie, maar deze vrijdag kan ik er niet meer aan ontsnappen: de zoektocht naar schoenen voor de kinderen... Ik probeer alle energievreters uit te schakelen: uitslapen, douchen met water op lichaamstemperatuur, platte schoenen aan, alles relax. De eerste schoenwinkel is gelukkig direct de juiste; het duurt lang, héél lang, maar uiteindelijk vinden ze allebei schoenen die passen (niet evident) en schoenen die ze mooi vinden (ook niet evident, want ze vallen beiden in de damesmaten). Oef!
Nadien de biowinkel en daarna de supermarkt. Ik ben ondanks de hulp van de meiden redelijk leeg als ik thuiskom, maar samen hebben we in een oogwenk de koffer leeggemaakt en de boodschappen weggezet. Terwijl ik me neervlei op mijn zeteltje, beslissen de meiden onderling en uit zichzelf dat het tijd is voor een grondige inspectie van de koelkast. Het een en ander verdwijnt in de GFT-bak en in de vaatwasser. Ik ben stomverbaasd èn trots omdat dit geruisloos en spontaan gebeurt. Eén voordeel aan (langdurig) in panne liggen als moeder? Je kweekt blijkbaar zelfstandige kinderen!
's Avonds kijken we samen nog wat tv en ik heb last van mijn benen. Ze doen pijn, wegen zwaar en voelen alsof ze opgezwollen zijn. Ik lig een tijdje met mijn benen recht omhoog maar ga uiteindelijk slapen. Ik ben zo moe dat ik onmiddellijk in slaap val.

Oh, wat heb ik lang geslapen op deze niet-taxi-zaterdag! Mijn benen wegen nog altijd zwaar, maar doen geen pijn meer. Ontbijt. Rust. Lunch. Rust. Douchen en aankleden en dan op pad. De collega die me vervangt op het werk , kreeg onlangs haar eerste kindje en vandaag geeft het ukkie haar eerste feestje. Normaal zou ik daar alleen naartoe gaan, maar anders is het nieuwe normaal, dus "moet" Mijne Ridder mee. Zeker gezien de afstand. We zijn bij de eersten ter plaatse, stralende mama, wolk van een baby. Wat later druppelen de eerste collega's binnen, maar dan is het voor mij al tijd om te gaan zitten aan een van de tafeltjes. Helaas staan die tafels wat verderop, ik had graag wat bijgekletst... Als we naar huis gaan, praat ik wel nog even met enkele collega's op mijn weg naar buiten. Dat staande praten weegt erg zwaar door en ik ben echt blij dat ik zelf niet moet rijden. In de auto naar huis zit ik met gemengde gevoelens; dankbaar omdat ik naar deze babyborrel ben kunnen gaan en dat m'n volledige gezin is meegeweest maar ook wat gefrustreerd omdat ik er niet meer heb kunnen uithalen. De dankbaarheid laten overheersen, dàt is mijn leerproces.
Thuis kijk ik de kampkoffer van Onze Jongste nog na. Net als de vorige keer bereidt ze dat prima voor, ik zit gewoon op de grond naast de koffer met alles rondom mij om het er in te stoppen. Goed gedaan, meid! ("Het is niet de eerste keer dat ik mijn koffer voor kamp pak", krijg ik dan als antwoord). High five!



Zondagochtend loopt de wekker af want we gaan naar de Legotentoonstelling. Al lang beloofd en het zijn de laatste dagen. Ook de peter van Onze Jongste gaat mee. We parkeren ons op de hoogste etage van Parking 58, zodat we de peter ook kunnen laten kennismaken met het fenomenale uitzicht over Brussel (een tip!!). Een paar minuutjes wandelen later staan we aan de ingang van de beurs en we zijn bij de eerste bezoekers. In alle rust kunnen we de legowerken bekijken. Gelukkig maar, want mijn batterijtje is al goed gevorderd. De tentoonstelling is niet zo groot én er staan stoelen. Naast de beurs bevindt zich de Cirio, een gekend Brussels café waarlangs elke gids je loodst, maar waar wij iets gaan drinken. Het is onbeleefd, maar ik leg mijn benen op de bank in een poging om wat te recupereren. Na wat rusten loopt er suiker en cafeïne door mijn aderen en wandelen we terug naar de auto. Maar niet zonder een ommetje langs Exki, een lunchadresje waar ik tijdens mijn werkdagen in Brussel al eens langsliep. Foursquare vertelt me bij mijn check-in dat het geleden was van april 2013 dat ik hier was. Ik moet toch even slikken...



Iedereen kiest zijn lunch en we trekken huiswaarts om het op te eten. En daar val ik na het eten midden in een conversatie in slaap... Mijne Ridder kust me wakker (net Sneeuwwitje, hihi) want het is alweer tijd om te vertrekken. Naar zee deze keer. Afscheid nemen van peter en op weg! Het powernapje heeft me deugd gedaan, want ik blijf de hele rit wakker. Nadat Onze Jongste op kamp ons bestaan compleet vergeten is en volop in de kennismakingsspelletjes zit, rijden Onze Oudste, Mijne Ridder en ik naar het strand. We hebben geluk, want we vinden vlakbij het zand een parkeerplaatsje. Het is heerlijk op het strand. Fris, door de wind, maar de blauwe lucht en de zon die op het water weerkaatst, maken alles goed. Het is eb en we wandelen tot aan de waterlijn. Het zeewater is stukken warmer dan anderhalve maand geleden! We zijn maar een goeie twintig minuten op het strand geweest als we opnieuw in de auto stappen om de files voor te zijn. Een ontspannen rit later zijn we thuis. Met z'n drieën.









woensdag 16 april 2014

Rotweek.


Maandagochtend. Onze Jongste slaapt. En blijft slapen. Op het allerlaatste moment ga ik haar wekken en breng haar met de auto naar school. Ik rijd niet terug naar huis, maar naar het zogezegde "retailpark" in de buurt. Tien minuten later sta ik op de parking, waar ik wacht tot de winkels openen. Ik zoek een zonnebed. Vorig jaar vond ik het de moeite niet om er eentje te kopen, voor die paar keer dat ik het zou gebruiken en dan staat dat daar maar in de weg, niet waar? Sinds oktober weet ik dat ik meer lig en zal blijven liggen dan me lief is, dus ga ik op zoek naar een ligplaats op het terras. Uiteindelijk vind ik wat ik zoek. Een comfortabel zonnebed met kussen, lang genoeg zodat ik kan liggen, met wieltjes zodat ik niet moet heffen om het te verplaatsen én... de rug verstelbaar in hoogte met de armleuningen zodat ik niet moet rechtstaan om platter of rechter te zitten/liggen. De zetel is geen beauty, maar ik vond wat ik zocht en ben er erg blij mee. Nog meer als ik thuiskom, de doos uitlaad met behulp van de buurvrouw en tot mijn niet geringe verbazing ontdek dat de ligzetel kant-en-klaar uit het pakket komt! Vandaag is het platliggen op het terras, voor de variatie.
In de namiddag ga ik een kwartiertje wandelen. Een gekend traject, toch is het lastig. Eens thuis leg ik me op het zonnebed "om een kwartiertje" te recupereren en word een uur later wakker. Onze Oudste dubbel van het lachen, ze liep me een keer of vijf voorbij maar ik verroerde geen vin! Volgens mij heeft Het Lijf de aankoop goedgekeurd...


 Dinsdag is een "offday", zoals dat heet. Fysiek is het de terugbetaling van de "folie" van gisteren, het uitstapje voor het zonnebed.  Heb ik gevoeld dat ik gisteren over de schreef ging? Natuurlijk. Wist ik dat het winkeluitstapje te kort na het optreden kwam? Da’s evident. Heb ik toen gewoon wat harder op mijn tandjes gebeten? Vanzelfsprekend. En moet ik dat vandaag uitzweten? Uiteraard. Mentaal heb ik het écht lastig. Is dít nu mijn leven...?
In de voormiddag probeer ik nog met het 15/15-systeem wat huishoudelijke klusjes af te werken, maar na drie blokjes van vijftien minuten ben ik óp. Ik voel dat ik nood heb aan een wandeling, dat ik er even uit moet, maar het neemt tweeëneenhalf uur zetelligtijd eer Het Lijf zo ver is. En dan nog zal ik onderweg op een bankje moeten gaan zitten.
Ik ben nog maar net het eerste veldwegje in gewandeld als ze komen. De tranen. Tranen van verdriet, van frustratie, van onmacht, van onzekerheid. Akkoord, ik ga niet dood van Epstein-Barr, ik loop hier misschien nog veertig jaar rond op deze planeet. Maar is dat dan zoveel beter, veertig jaar op deze manier? Langzaamaan de leeftijd bereiken dat Het Lijf al jaren heeft? Dagen ellendig zijn omdat je naar een turnoptreden van je kinderen ging? Dag in, dag uit thuis zijn en toch je huishouden niet kunnen beheersen? Geïsoleerd geraken omdat je overal te moe voor bent? Thuis zijn voor de kinderen maar eens gaan zwemmen of fietsen is te veel gevraagd? Dan hebben we het nog niet gehad over een uitstap naar een pretpark of een dagje shoppen. Álles moeten plannen, àlles moeten incalculeren, rekening houden met energie en rustmomenten, los van welke spontaniteit ook? Is dít mijn leven?! Ik herken mezelf niet meer. Maanden aan een stuk thuis zijn en nóg achteruit gaan. Waar gaat dat eindigen, hoe moet het verder? Waar is dat sportieve lichaam dat me toestond om drie keer per week, naast een voltijdse job, een toertje te gaan lopen? Waar is die vrouw die met weinig tijd veel gerealiseerd kreeg? Ik mis haar, oh, wat mis ik haar...



Pas donderdag lukt het me om alle brokjes energie samen te rapen om een pakje af te halen bij de post. (Uiterààrd stond de postbode maandag aan de deur toen ik op jacht was naar het zonnebed). Het is een lichtpuntje in mijn donkere week: mijn badjas is toegekomen! Een lange, warme badjas met kap, om me warm te houden als ik zou gaan zwemmen. Uit De Bijzondere Ontmoeting onlangs leerde ik dat een lichaam in mijn "toestand" veel energie verbruikt voor de temperatuurhuishouding. Dat is de reden dat ik vaak na een heerlijk warme douche pompaf in mijn handdoek gewikkeld terug in bed kroop. Sinds ik douches neem van 38 graden, is me dat nog maar één keer overkomen. Bij zwemmen is dat hetzelfde, leerde ik. Het zwemmen vraagt energie, maar het koude water ook! Tijdens de paasvakantie wil ik erg graag met de kinderen gaan zwemmen en dan komt die badjas van pas om me onmiddellijk na het zwemmen warm te krijgen terwijl de kinderen verder zwemmen. Ik kijk er naar uit en hoop dat ik tegen dan toch een baantje kan trekken.

Vrijdag. Het Lijf wilt nog altijd niet mee, maar de bewolking in mijn hoofd klaart op. Alhoewel ik ook vandaag een dag volledig nutteloos besteed, kan het me precies minder schelen.
Ik vind de moed om een uitstap te boeken: een van onze Bongobons verzilveren en daarmee een weekendje boeken. Ik kijk er nu al naar uit, hopelijk wilt Het Lijf dan wel wat mee!
Gisteren contacteerde ik een "nieuwe" arts. In het verre West-Vlaanderen deze keer. Hopelijk kan hij me helpen. Door de lange wachtlijst kan ik er helaas wel pas in juli terecht...


Zaterdag, taxidag. Het opstaan valt lelijk tegen, maar toch zet ik Onze Jongste tijdig af. Nadien naar de slager, waar ik binnenstap in een volle winkel. Ik trek een nummertje en zet me uitgeput op het bankje. Als enige. Al de senioren rond mij staan recht. Ik voel me gegeneerd, maar kan het echt niet opbrengen om te staan.
Terug in de auto, speelt de radio onverwacht een van mijn loopnummers. In de natuur of op straat, ik had steeds dezelfde muziek in mijn oren bij het lopen. Nu ik een van de nummers hoor, is het of ik een stomp in mijn maag krijg en de tranen prikken achter mijn ogen. Ik heb duidelijk nog een lange weg tot acceptatie te gaan...
's Avonds krijgen we een enorme klap te verwerken. Onze kater, die sinds een dag of vier voor het eerst zonder leiband buiten mag, reageert niet onmiddellijk op het roepen van Onze Oudste. Zij ontdekt als eerste het levenloze  bolletje wol in het midden van de straat. Haar gil gaat door merg en been... Zijn eerste ontdekkingstocht buiten de omheining van onze tuin heeft onze pluisbol bekocht met z'n leven. We zijn er alle vier kapot van. Het is middernacht eer de beide dochters slapen en Mijne Ridder en ik liggen nog uren wakker. Onze lieve zachte vriend is niet meer...


Zondag is een emotioneel zware dag. Het verdriet om onze geliefde viervoeter overheerst. 's Ochtends begraven we onze poes in de tuin.
Niemand heeft honger en ik doe wat ik altijd doe als ons gezin van z'n melk is: ik maak pudding. In dit geval véél pudding. Het is het enige wat gegeten wordt tot het avondeten, waaraan ik extra aandacht besteed. Met succes. Er wordt gegeten en iedereen kikkert wat op. Het Lijf is moe, zwaar en doet overal pijn. Zijn het de emoties, is het de vermoeidheid? Overdag heb ik geen minuut kunnen rusten, maar ik kruip tijdig mijn bedje in. Maar ondanks de vermoeidheid kan ik de slaap niet vatten. Mijn dagen tussen mijn vier muren zullen veel eenzamer zijn, mijn uurtjes in de zetel nog ongezelliger. Een pracht van een kater en we zullen hem missen...



woensdag 9 april 2014

Alsof ik met blote voeten op een keienstrand loop...


Geen taxiritjes deze zaterdag! In de voormiddag neem ik de tijd om aan de blog te werken, normaal is dat iets voor de woensdagvoormiddag. Foto’s uitzoeken, tekst (her)schrijven, ik vind het wel tof om te doen.
In de namiddag sleur ik de logeerluchtmatras tot op het terras en nestel me in het zonnetje. Ik let er op dat ik niet op mijn zij lig. Vorig jaar was mijn gezicht na het eerste slaapje in de zon aan de ene kant vuurrood en aan de andere kant spierwit… Wat later trek ik het deken helemaal over me heen en vertoef in Dromenland. Geen idee hoe lang ik geslapen heb, maar het heeft deugd gedaan! Het volgende op het programma: Revalidatie 5.0. Ik ga voor een tienminutenwandelingetje vandaag, één van de twee korte lussen. Ik denk dat ik dit traject intussen bijna met mijn ogen dicht kan wandelen, hahaha. Het Prottende Paard heeft haar flatulentietalent trouwens opgegeven, ze is nu een gewoon prachtig boerenpaard zonder meer.
Voor de rest is het fysiek nog altijd afbetalen voor het eerste deel krokusvakantie. Gelukkig volgt het humeur niet!

We beginnen de zondag met een brunch. Buiten is het echt zomerweer, dus Mijne Ridder slaat aan het klussen. Hij gaat een tuinbed voor me maken, zo kan ik slapen in de buitenlucht! Hij is nog maar pas begonnen met schuren als we ontdekken dat de buren een tuinfeest hebben. Oepsie, het klussen zal moeten uitgesteld worden.
Mijne Ridder gaat dan maar samen met mij wandelen. Een half uur op de planning en dat is ook wat we doen. Het einde van de wandeling is opnieuw erg zwaar, ik kan het zelfs niet opbrengen om een praatje te maken met een van de buurmannen onderweg. Naar huis wil ik!



Maandag is opnieuw een zomerdag. Na de ochtendspits zet ik het wasrek buiten en hang de was op. Zoals in: ik zet zelf het wasrek buiten, draag zelf de wasmand boordevol zwaar nat wasgoed naar buiten en hang zelf de was op. Mijn normale ik zou er nooit bij stil gestaan hebben, maar de Epstein-Barr-versie van mezelf weet dit echt wel te appreciëren. Wassen, (achterstallige was) vouwen, wegleggen in de kasten, nog wat vakantiesporen opruimen in huis, ik vul er mijn voormiddag mee. Als een donderslag bij heldere hemel valt ineens het loden deken over mij en weet ik dat het tijd is voor een siësta. Maar ik heb tenminste het gevoel dat ik 'm verdien en kijk tevreden terug op mijn voormiddag.
Ik onderbreek het rusten voor mijn tienminutenwandeling en leg me opnieuw neer. Mag ik morgen nog zo'n voormiddag (of nog beter: een hele dag), aub? Ik heb nog wel wat huishoudelijke klussen die vragen om onder handen genomen te worden!

Al druk plannen gemaakt, maar als de wekker afloopt weet ik dat Het Lijf op dinsdag maar een schim is van gisteren.
Analyse van gisteren: dezelfde fout over and over again... Het ging goed, ik heb kweeniehoeveel kunnen doen, duizend keer de trappen op en af en... pas gerust op het moment dat ik hét voelde. Altijd diezelfde fout... In mijn verdediging: het is ook zo moeilijk om niet door te gaan als het dan eens goed gaat! Eindelijk eens mijn zin kunnen doen, me eindelijk eens nuttig voelen. Maar ik moet vooral onthouden: GISTEREN WAS EEN GOEDE DAG. (Tot kort na de middag dan.) Gelaten plof ik in de zetel. Of toch niet. Ik weet dat Het Lijf altijd het laatste woord heeft, maar nu even niet. Ik bijt op mijn tanden tot ik rond ben met afstoffen en laat me dan zelfvoldaan in de zetel zakken. Zo!
De rest van de dag ben ik natuurlijk geen cent meer waard. Ik sleep wel Het Lijf nog naar buiten voor de tienminutenwandeling, maar verder maak ik vooral kennis met Scandal, een reeks die ik terug vind op de Digibox.



Als ik 's morgens de eerste keer opsta, voel ik dat woensdag geen topdag is. Ik kruip terug mijn bed in en wordt wakker om 11 uur! Douchen, eten als Onze Jongste thuiskomt en op weg naar de naailes. Net als enkele weken terug besluit ik om tijdens de naailes in het nabijgelegen Provinciaal Domein te gaan wandelen. Het is heerlijk, zomers en op het bankje op het “eilandje” in het midden van de vijver is het zalig… Na de naailes naar huis en wat later opnieuw de auto in om de foto’s van de bewuste fotoshoot van Onze Jongste te gaan bekijken. De dag sluiten we af met een hapje in een eetcafé waar Mijne Ridder en ik in onze uitgangsjaren als eens plachten langs te gaan. Intussen ook gekend en goedgekeurd door onze kroost!

Over donderdag kan ik kort zijn: recupereren van woensdag natuurlijk! En beseffen dat ik alweer tegen diezelfde steen ben gestoten... Te veel (leuk) hooi op mijn (zwakke) vork...



Vastbesloten niet meer dezelfde fout te maken, start ik vrijdag met "preventief rusten".
Rond de middag ga ik langs een nabijgelegen supermarkt om wat broodnodige voorraad in te slaan. Dat verloopt prima, dus lijkt Het Lijf klaar voor het grotere werk: een grote, verdergelegen supermarkt waar ik ook een toestel voor herstelling zou moeten binnenbrengen. Ik kies een tijdstip na de middagrush en vóór de avondspits. Een goeie gok, want bij de dienst herstellingen is het direct aan mij. Jippie, zelfs nog tijd èn energie over om de winkel zelf binnen te gaan! Ik laad m'n kar vol, rijd in het drukke verkeer naar huis en laad de auto zelfs uit. Dan is mijn pijp uit, maar geen nood, ik kan wat rusten want buiten het avondeten staat er niets meer op de planning. Dacht ik... Mijne Ridder is onverwacht weg als ik ontdek dat de kleding voor de tweedehandsbeurs vanavond moet binnengeleverd worden. Rats vergeten! Bovendien moet ik Onze Jongste ophalen van de turnles met de fiets want... Mijne Ridder is op pad met de auto. Ik grijp de elektrische fiets en bedenk me dat ik hierdoor onverwacht toch mijn beweging heb gehad. Een meevallertje! Opvallend hierbij is dat mijn benen al verzuurd zijn op de heenrit. Vreemd. Mijn buurvrouw is zo lief om mij wat later met doos en al naar de tweedehandsbeurs te brengen. Heb ik al gezegd hoeveel geluk wij hebben met onze buren...?



Dat het gisteravond wat veel werd, voel ik zaterdagochtend natuurlijk. Ik sleep me weer voort met extra gewicht in armen en benen. Het is taxidag, dus "niet trunten", zoals ze in sommige streken zeggen.
Niet trunten dus. Gezinsleden worden afgezet en opgehaald, boeken, DVD'd en CD's worden ingeleverd in de bib, cola en snoep gekocht, onverkochte kledij tweedehandsmarkt opgehaald. Auto, zetel, auto, zetel, auto, zetel, auto, zetel, auto, zetel. Tegen dat we thuis zijn, valt er met mij geen land meer te bezeilen. Ik ben zo onaangenaam dat ik mijn kinderen ervan verdenk mij mee tussen het croque-monsieur-machine te willen steken. Ik zou het hen niet eens kwalijk nemen… Ik ga vroeg slapen, hoor Mijne Ridder niet thuiskomen, niet naast mij liggen, helemaal niets.




Oh boy, oh boy... Als ik wakker word, is het nauwelijks te merken dat ik net meer dan tien uur heb geslapen. Ik geniet van de knapperig verse pistoleetjes waar Mijne Ridder voor gezorgd heeft, maar sleep me na het ontbijt met Het Lijf en al naar de zetel. Daar lig ik dan een uur of twee, instructies gevend aan Onze Jongste die haar koffer voor sportklassen aan het pakken is. Op het moment dat ik beslis haar te helpen, ga ik op zoek naar wat cola. Ik neem het laatste blikje uit de koelkast en wil de voorraad aanvullen. Na vier blikjes geef ik het op en sjok met mijn colablikje naar de tafel. De bedoeling was om wat te bekomen met die cola, maar ik voel me gewoon hoe langer hoe ellendiger. Ik zit daar een kwartiertje als Mijne Ridder van buiten naar binnen komt, de situatie inschat en me naar bed stuurt. Er gebeurt iets vreemds als ik me in bed neerleg, ik lijk wel verlamd, het voelt alsof ik een ton weeg en wegzak in de matras. Onze poes, die ongezien mee binnensloop in de slaapkamer, begint kabaal te maken omdat hij buiten wil. Ik kan het niet opbrengen om recht te staan... Gelukkig hoort onze Oudste het lawaai en laat hem vrij. En daar lig ik. Het Lijf dat duizend kilo weegt en mijn geest die als een jong veulen ronddartelt in mijn hoofd. Armen, benen, ogen wegen zwaar, maar taken en plannen razen door mijn hersenpan. Het duurt een hele tijd dat ik daar lig en voor het eerst sinds lang voel het enorm sterk alsof ik gegijzeld ben, gevangen in dat weerbarstige Lijf. Uiteindelijk valt de gedachtenmolen stil en gunt mijn geest Het Lijf de broodnodige slaap. Badend in het zweet word ik veel later wakker, mijn pyama plakt aan mijn klamme lichaam. Ik vloek, want dit betekent dat ik ook nog energie moet steken in douchen vooraleer ik aan die sportklassenkoffer kan beginnen...