De keuken is mijn wereld.

Onze Jongste mist haar grote zus die aan zee is en is tijdig op. Het vroege uur op zondag zint Het Lijf niks. Dik tegen zijn goesting sleep ik Het Lijf uit bed, gelokt door de verse broodjes. Na het ontbijt maak ik de beloofde frangipanetaart met Onze Jongste. Nadien helpt ze me nog met het verkruimelen van het glutenvrije brood voor mijn broodpudding. Ze vindt het namelijk zielig dat ik niets heb om te snoepen omdat ik geen frangipanetaart mag eten. Maar opeens is mijn bakkertje het beu en is ze weg. Ik piep even in de oven, dek de frangipanetaart af met zilverpapier tegen het verbranden en geniet van de geuren die opstijgen uit de oven. Zelf ben ik niet zo gek op frangipanetaart, maar ze ruikt heerlijk en het is veel te lang geleden dat ik deze taart nog eens bakte. Ik giet de warme rijstmelk bij het broodkruim voor de broodpudding en start met mengen. Wat zwaar! Het rechtstaan in combinatie met het mengen valt me lelijk tegen, ik voel me opeens  niet goed en laat me met kom en al zakken tot op de grond. Daar zit ik dan. "Dancing inside my head" is wel heel ver te zoeken. Koppig meng ik verder, zittend op de grond met de kom tussen mijn benen. Wat is dit, zeg, wat is het Het Lijf tegendraads! Net op het moment dat het laatste vormpje gevuld is met het broodpuddingmengsel, loopt de kookwekker voor de taart af. De taart uit, de broodpuddingvormpjes in de oven. Intussen ben ik al misselijk van vermoeidheid, maar ik durf de oven niet alleen laten. Het is de eerste keer dat ik dit broodpuddingrecept maak en ik heb geen idee hoe snel dit mengsel al dan niet verbrandt. Ondanks de misselijkheid besluit ik in de buurt van de oven te blijven, veertig minuten lang. Ik ruim de keuken op, was wat spullen af, vul de vaatwasser en… tel, met één oog op de oven, de minuten af. Tien minuten voor het einde draai ik de oven uit en sleep me naar boven. Daar leg ik me neer in de zetel en kijk samen met Onze Jongste naar enkele jeugdseries. Rond halftwee voel ik me nog geen spatje beter en verhuis ik naar de slaapkamer. Machteloos, gefrustreerd. Ik val snel in slaap. Ik word gewekt door een telefoontje van Onze Oudste, die onderweg van zee naar huis in de file staat. Ik sta op, voel me wat beter, douche, kleed me eindelijk aan en ga mee Onze Oudste ophalen bij haar vriendin. Terug thuis begin ik aan het avondeten waarvoor ik tegen mijn gewoonte in hulp inroep. Terwijl ik me bezig houd met de tomatensaus en de balletjes, zorgt mijn keukenteam voor de versgesneden frietjes. “Moet ik verder mengen?”, vraagt Mijne Ridder opeens terwijl ik het gehakt sta te kneden. Dankbaar geef ik de kom door. Net als vanochtend voelt de combinatie van mengen/kneden en rechtstaan loodzwaar aan, ik heb niets gezegd, maar hij had het blijkbaar gezien. “Maar zelf iets vragen, neen, hoor”, zegt hij gemaakt boos. Tja… We laten het avondeten smaken en na het eten kruip ik alweer, jawel, in de zetel. De televisie neemt over en als ik ga slapen, ben ik onmiddellijk in dromenland.

Maandagochtend. Aan het gestommel in huis te horen, is iedereen al op en zich aan het klaarmaken. Eén oog open. Kwart voor zeven. Rap terug dicht. Eigenlijk wil ik niet opstaan, wil ik niet weten hoe Het Lijf aanvoelt vandaag. Een kwartier later stap ik voorzichtig uit bed. Net op tijd om Onze Jongste en haar outfit te onderscheppen (“Ik vind het mooi en het zit zo goed”). Rustig de trap af en aanschuiven aan de ontbijttafel. So far, so good. Afruimen na het ontbijt. Check. De trap op met de wasmand die al van vrijdag onderaan de trap staat. Hola. Het gaat, maar ik heb minstens hartslag 150 bovenaan de trap. Hmm, beter dan gisteren en eergisteren, nog niet optimaal. Rustig aan vandaag, Nans. Eerst maar ‘ns douchen en aankleden en daarna richting bank om eindelijk die nieuwe bankkaart af te halen. Verrassend genoeg loop ik daar mijn oude baas tegen het lijf. Het wordt een trip down memory lane. We lachen wat af, toch ben ik opgelucht als ik vertrek. Zo lang staan, brr, toch nog mijn ding niet. Als ik thuis kom, stop ik eerst maar eens een was in de machine. Het is dan ook hóóg nodig. Nadien trek ik mijn wandelschoenen aan voor een toertje door de velden. A walk a day keeps  Epstein away! Het is lekker fris en aan een stevig tempo wandel ik me warm. Nog geen tien minuten later moet ik het tempo al drastisch laten zakken. Grmbl. Ik besluit dit de pret niet te laten bederven (dancing inside my head, weet je wel) en geef mijn ogen goed de kost. Zelfs op een grijze en grauwe dag als vandaag is nog overal kleur te bekennen. 

Als ik thuiskom, staat de was nog te draaien en kan ik ongegeneerd de zetel in duiken. Mijn hoofd is heerlijk leeg van de wandeling, maar mijn batterij ook. Eigenlijk zou ik stoofvlees maken, maar ik kies voor het minder bewerkelijke worst-met-spruitjes zodat ik extra lang kan rusten.

Dinsdag naar Brussel, gelukkig mét zitplaats op de trein. Bij het verlaten van het station voel ik alweer dat ik een aambeeld mee door de dag zal sleuren. Och ja. Het rondlopen is beperkt, werk genoeg en het is middag voor ik het besef. Aan tafel blijkt dat de namiddagvergadering in een ander gebouw is dan het onze. Slik. Ik zal tijdig moeten vertrekken, want me haasten is nefast op een dag als deze. Gelukkig hoef ik geen laptop of beamer te dragen! Ik ben opgelucht als ik na de vergadering opnieuw op mijn eigen werkplek zit en de rest van de werkdag verloopt normaal. Wel merk ik dat ik niet te lang mag rechtstaan als ik bij collega’s sta. Een stoel, een bureau, alles is goed om me even op neer te zetten. ’s Avonds thuis heeft Mijne Ridder gekookt en hakken we eindelijk een paar knopen door in verband met de verjaardag van Onze Oudste. Ik heb het altijd maar uitgesteld omdat ik niet weet hoe Het Lijf evolueert. Zaterdag wordt de dochter 13 en dat kan natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Maar hoe begin je daar aan terwijl het energieniveau zo laag ligt? Trots opzij zetten en hulp inroepen… 

Woensdag mag ik thuiswerken. Ik ploeg me door mijn verslag en hou mijn mailbox in de gaten. Tegen de middag ben ik p-o-m-p-a-f en plof ik in de zetel tot de meiden allebei thuis zijn voor het middageten. Na de boterhammetjes opnieuw de zetel in. Het wordt me te machtig, ik krijg het echt lastig. Is dit het nu, is dit nu mijn leven? Positief denken, allemaal goed en wel, maar intussen glijden de dagen voorbij en dat is tijd die je nooit meer terug krijgt. Hoe maak je er het beste van vanuit de zetel, hoe pluk je de dag?? Tegen ’s avonds sleep ik me uit de zetel en kook voor mijn gezin. Maar zelf krijg ik geen hap door m’n keel. 

Zoals te verwachten sta ik donderdag op met een knoert van een migraineaanval. De weerslag van het emo-dagje gisteren uiteraard. Op cola en Dafalgan vang ik de reis naar Brussel aan. Vreemd genoeg voel ik me mentaal beter dan gisteren, ondanks de misselijkmakende hoofdpijn. En gelukkig voel ik me mentaal beter, want als ik ’s avonds aangereden word, blijf ik rustig. De achterligger had zo het drukke verkeer op de rotonde in de gaten dat hij niet gezien had dat ik gestopt was. De vriendelijke jongeman excuseert zich uitvoerig, ikzelf ben al lang blij dat hij niet agressief en wel verzekerd is. We vullen het Europese aanrijdingsformulier in en elk gaat terug zijn weg. Na enkele kilometers in de wagen komt de nekstijfheid opzetten. Zucht. Nu dat weer. Morgen maar eens naar de dokter!

Het to-do-lijstje van vrijdag is aardig gevuld en toch probeer ik te doseren. In de voormiddag langsgaan bij de verzekeringsmakelaar (ah ja, het aanrijdingsformulier), de auto van mijn ouders ophalen (ah ja, onze koffer kan niet meer open) en boodschappen doen (ah ja, voor de verjaardagsfeestjes). Na het middageten duik ik mijn bedje in, tot het tijd is om het feestvarken en haar vriendinnen op te pikken aan school. Het is een vrolijke bende en ik geniet met volle teugen. Zo’n bende tieners in huis, hoe plezant is dat, zeg! Ze zijn luid, ze zijn hevig, ze zijn vrolijk, ze lachen wat af, super! Ik laat de bende in de goede handen van Mijne Ridder achter om even langs te gaan bij de huisarts met die zere nek. De meisjes laten zich de frietjes goed smaken en tegen dat het donker wordt, vertrekken we naar de schaatsbaan. Het kriebelt, ik zou graag mee op het ijs staan maar dat kan natuurlijk niet. Enerzijds door het energieniveau van Het Lijf (uiteraard), anderzijds omdat de botsing me opgezadeld heeft met een stijve nek.  Het is discoschaatsen, de muziek pompt door de ruimte en geeft mij een ritme om me warm te trappelen aan de kant van de ijsbaan. De meiden amuseren zich en ik ook! Veel te laat vertrekken we terug, eens thuis drinken ze nog een warme chocomelk en eten ze een stukje taart. Ook ik snoep mee. Morgen zal ik sowieso niet veel energie hebben, laat me dan maar eens zondigen. Een voor een worden de meiden opgehaald. Het was een fijne avond!

Zaterdagvoormiddag trek ik me terug in de keuken en kook voor onze 12 zondagse gasten kalfsblanquette (en voor mezelf een “dieet”versie).  De rest van de dag breng ik rustend of slapend door, tot we Onze Oudste ophalen aan de academie en doorrijden naar de kledingwinkel. De beide dochters kunnen wat nieuwe t-shirts gebruiken. Bij thuiskomst moet alleen het door mijn moeder gemaakte stoofvlees opgewarmd worden. En dan opnieuw rust. Want morgen is feestje nummer twee!

"Dancing inside my head"

Zaterdag trek ik mijn dancing shoes aan. Het is een hele fijne avond en het wordt laat. Of vroeg, afhankelijk van hoe je het bekijkt natuurlijk. 

Het opstaan de volgende morgen verloopt niet zonder slag of stoot. Toch lukt het ons om de kinderen tegen de middag op te halen bij mijn ouders en maar –kuch- een half uurtje te laat aan te komen bij de vrienden waarmee we afgesproken hebben. Nadat alle buikjes zijn gevuld, trekken we naar het speelbos. Het is veel te lang geleden dat we elkaar nog eens hadden gezien en klein en groot genieten van het weerzien. Ik ook, maar toch begint dat verrekte Lijf tegen te pruttelen. Terwijl ik in mijn hoofd mijzelf mee die houten draak zie beklimmen of die totempaal opklauteren, ben ik in werkelijkheid al blij dat ik overeind blijf. Bij de aankomst aan de auto op de parking wil ik eigenlijk alleen maar naar huis. De kinderen reageren enthousiast op het voorstel om nog te barbecueën, wat mijn schuldgevoel over het naar huis willen alleen nog maar vergroot… In de auto stel ik Mijne Ridder voor dat hij mij thuis afzet en zelf met de kinderen wel mee eet. Maar dat wil hij niet. Lief, maar ik voel me er niet beter door. Eens thuis ontdooit de microgolf voor mij een soepje en warmt voor de anderen ravioli op. Nog maar eens “luiewijvenkost”, zoals wij dat noemen.

Op maandag staat de afspraak met diëtiste Christine Tobback op de kalender. Wat ben ik benieuwd naar wat ze te zeggen heeft! Alhoewel ik me niet op m’n best voel, haal ik toch de elektrische fiets van stal. Mijne Ridder fietst met me mee. Het is fris op de fiets, maar toch geniet ik er van. We kiezen de fietssnelweg en we zijn netjes op tijd. Net zoals de vorige keren is het wachten geblazen. Terwijl het licht in de wachtzaal telkens uit valt, denk ik aan de eerste keer dat ik hier zat, in maart. Toen heb ik een tijdje in het donker gezeten omdat ik het niet kon opbrengen om telkens recht te staan om het licht aan te steken. Als je ziet waar ik vandaan kom, heb ik toch al een mooi parcours afgelegd! Als het aan mij is, vertel ik de diëtiste mijn verhaal van IJsland (april) tot nu. Diëtiste Christine Tobback stelt nog bijkomende vragen en denkt nog steeds dat de vermoeidheid veroorzaakt wordt door mijn lever. Suiker en vet blijven voor mij uit den boze, voorzichtig zijn met inspanningen (melkzuur wordt blijkbaar ook afgebroken door de lever) en voorzichtig beginnen experimenteren met voedingsmiddelen mag. Dat laatste klinkt aanlokkelijk. Experimenteren met kruiden mag ook, specerijen liever niet. Huh, is daar dan verschil tussen? Thuis maar eens google-n. Na de afspraak fietsen we naar Essenza, waar ik “toegelaten” chocolade, quinoavlokken en Stevia vind. Een beetje verder belanden we op het verwarmde terras van een coffeeshop. Ik speur de menukaart af naar iets dat geen kwaad kan en zal voor deze ene keer eens geen water moeten drinken! Even later prijkt er een versgeperst appelsapje voor mijn neus en ligt er een fleecedekentje op mijn knieën. Op de fiets terug naar huis krijg ik het alsmaar lastiger en de laatste loodjes wegen echt het zwaarst. Wat heeft me toch bezield om te willen fietsen? In mijn hoofd geniet ik er echt van, zeker nu het zonnetje een beetje warmte geeft. Maar Het Lijf protesteert luidkeels.

Dinsdag is Brusseldag. Het is een fijne werkdag, goed gevuld en ook hier geniet ik van. Ik doe mijn werk echt graag. Daar tegenover staat dat ik ’s avonds ontzettend blij ben dat ik thuis ben, maar dat heeft dan alles met mijn fysieke vermoeidheid te maken.

Over woensdag kan ik kort zijn: in de voormiddag schrijf ik het verslag van de vergadering van gisteren, behandel mijn mails, plan vergaderingen en beantwoord vragen. De rest van de dag breng ik zo goed als horizontaal door. Mentaal heb ik een dipje: ik ga toch niet terug achteruit, hé…?

Donderdagnamiddag trekken Mijne Ridder en ik naar Gent. Wat heb ik hier naar uitgekeken! Ik vind Gent een toffe stad en droom al maanden om hier nog eens rond te lopen. We eten een hapje en ik gooi voor een keer het dieet compleet overboord. Tot het laatste kruimeltje, het laatste druppeltje, het laatste korreltje, het laatste vezeltje, mijn bordje vertrekt leeg naar de keuken. De afwasser zal er niet veel werk aan hebben. Nadien wandelen we door de regen naar de fietswinkel. Mijne Ridder waant zich in wonderland, ikzelf kijk toe vanop een krukje. Ik ben blij voor hem, deze fietswinkel stond al eeuwen op zijn verlanglijstje. Hij kijkt en probeert, weegt en beoordeelt. En na een proefritje is hij helemààl verkocht. Ons budget staat momenteel echter zo’n dure fiets niet toe. Misschien, als ik ooit terug voltijds werk…? We begeven ons terug door de regen, op zoek naar een kadootje voor een verjaardagsfeestje. Ondanks dat Het Lijf niet opperbest is, ben ik echt gelukkig. Dancing inside my head, noem ik het. Ik wil dansen en springen van blijdschap, maar Het Lijf wil niet mee. Dus dans en spring ik, klauter en klim ik, in mijn hoofd. Bij thuiskomst is mijn mentale batterij vol en mijn fysieke batterij leeg. Vroeg onder de wol!

Vrijdag is opnieuw Brusseldag. Een speciale nog wel, want samen met enkele collega’s trakteer ik voor mijn verjaardag.  Enfin, onze verjaardagen. Het is intussen enkele weken (zelfs maanden) geleden dat ik op een nieuwe tram sprong, maar voor een feestje is het nooit te laat, hé. Ik heb schatten van collega’s die gisteren de boodschappen deden en alle drank al gekoeld hebben. Enerzijds vind ik het erg dat ik ook hier weer mijn steentje niet heb kunnen bijdragen, anderzijds ben ik maar wat opgelucht dat ik niet mee moest. Mijn rustmoment ’s middags komt net op tijd en doet echt deugd. Wat een zalig halfuurtje! Nu ik halftijds werk, zijn mijn Brusseldagen veel te kort. Ook vandaag heb ik nog een stukje werk over aan het einde van de dag. Ik heb m’n best gedaan en sluit mijn computer af. Het hoekje waar ik werk, zal zodadelijk de locatie van de verjaardagsreceptie zijn. Even later ontkurken we de eerste flessen en flesjes en het wordt een gezellige boel. Opnieuw geniet ik. Zoveel mooie momenten weer deze week, al is het dan zittend van op een stoel, een boomstam, het krukje van de winkelier of mijn eigen bureau, ik beleef het. Dancing inside my head!

Onze Oudste mag met een aantal vriendinnen naar zee en ’s ochtends brengen we haar naar het huis van het jarige vriendinnetje. Nadien reppen we ons naar de muziekschool om Onze Jongste af te zetten. Bij thuiskomst trek ik mijn pyama aan en kruip opnieuw tussen de lakens. Ik slaap bijna drie uur en grote honger jaagt me uiteindelijk mijn bed uit. Onze Jongste is al lang terug thuis van de muziekschool en is muisstil geweest terwijl ik sliep. De schat! Na de (late) lunch trekken we naar de supermarkt, bij thuiskomst ga ik weeral in de zetel liggen voor ik begin te koken. Ik mag de vuile afwasboel laten staan en prijs mezelf nog maar eens gelukkig met zo’n fantastische, begripvolle echtgenoot en twee lieve dochters. Mijne Ridder en onze twee prinsessen…

Een week op wieltjes.

Zondagochtend is het, tegen de voorspellingen in, prachtig weer. Droog weer, blauwe lucht, de ideale omstandigheden om acht kleine wieltjes onder m’n voeten te binden!

Over de locatie hoef ik niet lang na te denken. Op vijf minuutjes (elektrisch) fietsen ligt een zalig asfaltje op mij te wachten. Ik parkeer de fiets aan het station en wandel naar het verkeersvrije fietspad naast de treinroute. Vooraleer ik me in mijn in-lineskates en veiligheidsoutfit hijs, controleer ik snel of er niet te veel modder op het asfalt ligt. Het fietspad ligt in de velden en de tractors durven al eens moddersporen op het asfalt achter te laten. Als fietser merk je dit nauwelijks, als in-lineskater des te meer. Je kan een pijnlijke smak maken als je wieltjes achter zo’n modderklonter blijven steken. Maar vandaag ligt de weg er redelijk proper bij, ook niet te veel kiezeltjes. Ik plof neer in het gras en trek in-lineskates, knie-, elleboog- en polsbeschermers aan. Het ziet er idioot uit, maar liever dat dan weken immobiel bij een eventuele breuk! En daar ga ik. Zàààlig! Wat heb ik DIT gemist! Ondanks de wielertoeristen lukt het me om met lange slagen over de hele breedte van het pad snelheid te maken. De dochters, die me met de fiets volgen, klagen dat ik te snel rijd en ze me niet kunnen volgen. Grapjassen! Aan het brugje keer ik om. Ohlala, tegenwind! Ik maak opnieuw lange slagen en het is echt tegen de wind in beuken. Ik geniet. Opeens proef ik de wat zoutige smaak in mijn mond die erbij hoort als ik wat dieper ga. “Dit zou de revalidatiearts vast niet ok vinden,” denk ik maar ik duw de gedachte snel weg en ga door.  Aangekomen aan mijn startpunt, zie ik op Movescount dat ik nog maar zes minuten heb gereden. Onmiddellijk draai ik me om en rijd opnieuw richting brug. Heerlijk is dit! De in-lineskates zitten fantastisch. 

Ze zijn nog maar weinig gebruikt want ik had ze nog niet zo lang toen ik ziek werd. Mijn vorige paar, van het merk CCM, gaf me steeds pijnlijke voeten en vooral zere kuiten. Toen ik op zoek ging naar een meer comfortabel nieuw paar, bleek dat het merk K2 vrouwen- en mannenmodellen had. Vrouwenkuiten zijn anders dan mannenkuiten en de schoen op de vrouwenmodellen van K2 –in-lineskates is daaraan aangepast. Bij het bruggetje maak ik rechtsomkeer en met een mengeling van spijt en opluchting schaats ik opnieuw tegen de wind naar mijn beginpunt. Daar wacht ik op de rest van het gezin. Ik kruip vanachter op de fiets bij Mijne Ridder en zo rijden we, tot groot jolijt van onze dochters, met acht kleine wieltjes en twee grote wielen terug naar het station. Terwijl ik terug mijn schoenen aantrek, ondergaat de elektrische fiets een grondige testsessie. Te korte beentjes of niet, de parking wordt omgetoverd tot testparcours. Maar ik wil eigenlijk graag naar huis, het is genoeg geweest voor Het Lijf. Eens thuis kruip ik in de zetel en daar kom ik de rest van de dag niet meer uit. Maar als je me vraagt of een kwartiertje in-lineskaten een dag platliggen waard is, zegt ik volmondig “JA!”.

Maandagochtend ben ik nog altijd niet in vorm. Felix naar de dierenarts brengen, geef ik dan maar uit handen. Na de middag komt er wat leven in Het Lijf en tegen vier uur fietsen drie paar wielen naar het ijssalon. Onze Jongste heeft geen school en een hele dag aan huis gebonden is nu niet echt een verwennerij. Bij thuiskomst mogen we Felix bij de dierenarts gaan halen. Hij heeft de ingreep en verdoving goed doorstaan en is nu een jonge gecastreerde kater.

De ochtendwieltjes op dinsdag werken niet zo goed mee. Een treinstel met maar drie wagons in volle spits zorgen ervoor dat de trein overvol zit en ik rechtstaand tot Brussel spoor. Er is een tijd geweest dat zo’n start de rest van de dag hypothekeerde, maar vandaag verteert Het Lijf het rechtstaand reizen prima. De rit terug naar huis loopt wel op wieltjes, want ik heb een zitplaats op de trein en aan het station komt Mijne Ridder mij afhalen. Zoals altijd op vier wielen, maar vanavond net even anders. Andere avonden komt hij met de auto, vandaag heeft hij twee fietsen bij. Hij neemt mijn rugzak van mij over en hand in hand fietsen we naar huis.

Woensdag overvalt een prachtige zonsopgang me. In alle vroegte lijkt het of de hemel in brand staat. Prachtig! Het wordt een mooie dag en na thuiswerk en school, brengen onze wielen ons naar de Standaard boekhandel. Het nieuwe Heerlijke Hoorspel van Het Geluidshuis is uit en daar hebben onze kinderen graag een fietstochtje voor over!

Op donderdag wacht me een nieuwe uitdaging: op de fiets naar Gasthuisberg. Na een voormiddagje rustig aan doen, duffel ik me warm in vertrek om half drie met de elektrische fiets. Halfweg stop ik en trek m’n jas uit. Zelfs ik heb het veel te warm! Bij aankomst in de Gasthuisberg is het even zoeken naar de fietsenberging. En in de fietsenberging was het natuurlijk even zoeken naar een plaatsje voor de kostbare fiets. Uiteindelijk heb ik toch een plekje kunnen bemachtigen waarbij ik de fiets ergens kon aan vastketenen. Het inchecken aan het onthaal doe ik zoals altijd elektronisch met de SIS-kaart en ruim op tijd meld ik me aan bij de juiste dienst. En dan begint het wachten. In de wachtzaal staat de televisie aan, Dr. Oz levert ons zijn wijsheid. Uiteraard, want de wereld heeft meer nood aan hypochonders en zelfverklaarde dokters… Na de bloedname heb ik altijd een uurtje “vrij”. Ik installeer me in de inkomhal en de tijd tijdens het mensenkijken vliegt voorbij. Terug in de wachtzaal kruipt de tijd. Als één van de laatste patiënten kom ik aan de beurt. Als ik terug buitenstap, blijkt dat ik de laatst overgebleven patiënt ben. In een verder lege wachtzaal duffel ik me warm in en rep me naar de fietsenstalling. Het is intussen al zeven uur ’s avonds en ik zou graag voor het donker thuis zijn. Tegen mijn gewoonte in zet ik de ondersteuning van de elektrische fiets op de hoogste stand en ga er als een speer vandoor. Op de terugrit ben ik zes minuten sneller dan op de heenrit!

Vrijdag wacht me een ander paar wielen. Voor het eerst sinds lang rijd ik met de auto naar het werk. Ik ben een hele tijd nogal onzeker geweest achter het stuur nadat ik, met de kinderen op de achterbank, door het rood ben gereden. Meermaals. Gewoon te moe, te veel op automatische piloot, te moe om me te concentreren. Maar die periode is gelukkig voorbij en ik schuif geduldig aan in de file richting Brussel. Op StuBru is Michiel Vandeweert gast-DJ. Wat ’n kerel! Slechts 15 jaar, maar een indrukwekkende persoonlijkheid. En een goeie muzieksmaak! Ik rijd bijna een uur op die nog geen 30 kilometer, maar stap fit uit de auto. Na het werk ben ik taxichauffeur van dienst. We rijden naar Puurs om met een aantal collega’s de Duvelbrouwerij te bezoeken. Ik geniet enorm : van de heenrit (met DJ!), van het brouwerijbezoek, van het gezwans tijdens de bierdegustatie en van de terugrit (opnieuw met DJ!). Nergens het gevoel gekregen dat ik nu-direct-onmiddellijk moet gaan zitten, heer-lijk. De Jonge Oude ik eigenlijk.

Zaterdag komen er geen wieltjes aan te pas. ’s Ochtends ga ik met Mijne Ridder boodschappen doen. In al mijn optimisme koop ik slechts voedingswaren aan voor twee dagen. Maandag ga ik naar de diëtiste en ik hoop dat mijn menu geweldig uitgebreid gaat worden! Maar vandaag is het nog zaterdag en in de namiddag vertrek ik voor een paar uurtjes naar dromenland. Als ik wakker word, heb ik een missie. Ik moet wat zoeken en ik moet ze wat afstoffen maar wat ben ik blij om ze nog eens aan te kunnen trekken: my dancing shoes. En nu moeten jullie mij excuseren, want er is een feestje dat op me wacht!