15 februari 2013. Al weken in het rood aangeduid in mijn
agenda. Eerst als loopdoel voor mijn 5 kilometer, nadat Het Lijf z’n veto
stelde enkel als uitstapje. In beide gevallen met een weerzien met Wisken, een
straffe madam die ik nu voor het eerst in ’t echt lopend aan het werk zal zien.
Want Wisken heeft voor zichzelf een speciaal verjaardagsgeschenk in gedachten:een marathon lopen. Zij is a hero for one day.
We hebben wat moeten zoeken naar de plaats van het gebeuren
(Watersportbaan in Gent), ons wat vastgereden in het verkeer en daardoor
Wisken’s start gemist. Het eerste beeld van Wisken dat we krijgen, is een
ontspannen loopster met een brede glimlach, vrolijk pratend met de lopers die
haar omringen onder een stralende zon. Koud maar droog weer, zoals ze zelf
gehoopt had. Mevrouw loopt dan wel een marathon, ze neemt toch de tijd om een
knuffel te komen geven als we snel uit de auto stappen om haar aan te moedigen.
Straf. Als ik haar terug zie vertrekken, komen de tranen. Het overvalt me, na
al die tijd zou ik al mogen aanvaard hebben dat ik vandaag geen deel zal
uitmaken van dat groepje begeleidende lopers. Gelukkig sluiten er zich
onmiddellijk twee vertrouwde armen rond mij. Mijne Ridder. Tien minuten later
gevolgd door nog twee paar vertrouwde armen, want het is een blij weerzien met
onze dochters. Ze worden door mijn ouders afgezet in Gent op de terugweg van
een weekje zee. Intussen loopt Wisken vlotjes verder. Als ze voor de derde keer
over De Streep loopt, besluit ik dat ik ook een rondje voor mijn rekening neem.
Al wandelend wel te verstaan. A walk a day keeps Epstein away, niet waar? Mijn
gezinsleden voelen zich niet aangesproken om me te vergezellen, dus trek ik
alleen op pad. Eigenlijk is de Watersportbaan een bizarre locatie. Enerzijds
heb je de rust die van het water afstraalt, inclusief eenden en meerkoeten die
op het water dobberen; anderzijds heb je
het drukke verkeer dat continue langsraast. Hoe dan ook, er wordt enorm veel
gelopen en niet alleen door Wisken’s compagnie. Als ik aan de overzijde van het
water ben, zie ik het lopersgroepje opnieuw De Streep kruisen, met onze twee in
jeans en gewone schoenen gestoken dochters in hun kielzog. Ik glimlach en wandel verder. Ik neem de tijd
om alles in me op te nemen: de verbazing omdat zo weinig lopers gebruik maken
van de Finse piste maar kiezen voor de stoep, de trainende roeiers, vaak
piepjong (of is het omdat ik ouder word?!) in hun skiffs, de coach die vanop de
oever zijn instructies via megafoon communiceert naar zijn pupil op het water. Vlak
voor het vier kilometerbord loopt Wisken’s groepje me voorbij. In één oogopslag zie ik dat Wisken’s gezicht
vertrokken is. Toch loopt ze dapper verder. Even na het vier kilometerbord
krijg ik gezelschap: de laatste kilometer wandelen Mijne Ridder en de meisjes
met me mee. De wandeling is probleemloos verlopen, ik noteer dat vijf kilometer
op plat gelijk tot mijn mogelijkheden behoort.
Terug aan de streep verneem ik
dat Wisken last heeft van haar maag en dat ze echt aan het afzien is. Puur op
karakter zet ze door, het wordt donker, maar toch blijft ze gaan. In een tijd
die later is dan ze gehoopt had, finisht ze. 42 kilometer, waarvan bijna de
helft met maagkrampen, je moet het maar doen. Ze straalt alweer als ze de
champagne in het rond laat spuiten. Ze kust en knuffelt wat af en ook ik kom
aan de beurt. “Ik zal nog ‘ns een marathon lopen als ge kunt meelopen”, zegt ze
terwijl ze me een warme welgemeende knuffel geeft. Het is me er toch eentje,
die Wisken. Aan De Streep komen we nog oude bekenden van ons canyoningkamp in
Escalona tegen. De kinderen pikken de draad op waar ze die een half jaar
geleden lieten liggen en ook zij genieten van het weerzien. Het wordt een fijne
avond, daar aan De Streep.
Wisken is een inspirerende madam. Mijn mentale batterij is
200% opgeladen door haar bezig te zien, te horen en te voelen. En… ze heeft me
aan het denken gezet. Zo oppert ze dat ik misschien beter 500 meter zwem i.p.v.
een kilometer. Ik zwem een kilometer omdat dat gaat, alleen duurt het
recupereren na het zwemmen enorm lang. (Ik heb het over dagen!). Misschien moet
ik inderdaad met minder beginnen…?
