Een tijdje terug boekte ik een naaicursus voor Onze Jongste
en vandaag is het zo ver. Niet echt bij de deur, maar wie had nu kunnen denken
dat Het Lijf intussen niet opnieuw in topconditie zou zijn? Deze eerste maandag
van de paasvakantie loopt de wekker tijdig af en vertrekken we met z’n tweetjes,
met naaimachine en al. We komen terecht in een heel schattig stoffenwinkeltje met toffe spulletjes en een workshopruimte. Ik wou bijna dat ik in haar plaats
was! Eens ik na de toch wel lange rit thuis ben (ik stop even bij Brouwerij
Hoegaarden voor een foto), hang ik een wasje op, eet een beetje, bel om een
massage te reserveren vanavond en kruip opnieuw bed in. Eerst lees ik wat, maar
al gauw val ik in slaap. Drie uur later schrik ik wakker! Ik voel me wel veel
frisser dan vanochtend en pak wat spullen bij elkaar voor strakjes. Ik heb na
het werk afgesproken met een vriendin om naar de wellness te gaan. Na hààr
werk, niet het mijne, helaas... Ik ga Onze Jongste terug halen (ze maakte een
prachtig tasje!), heb vlot verkeer en ben mooi op tijd aan de wellness. Even
bijpraten met mijn vriendin (op een ligbed! In de zon!) en dan is het al tijd
voor de massage die ik vanochtend gereserveerd heb. Het Lijf wordt gekneed en
gerokken, zalig! Wegens de anderstaligheid van de masseur (Russisch?) beperken
onze conversaties zich tot "Alleis
koet?" "Jaja.", maar blijkbaar heeft hij geen woorden nodig
om feilloos de restanten van het auto-ongeval in oktober te vinden. Er zijn
momenten bij dat ik denk dat hij me gaat doodknijpen, maar na de massage voelen
nek en schouders voor het eerst in maanden soepel aan. Heer-lijk. Bij het
weerzien met mijn vriendin gaan we eerst iets eten en stoppen niet met praten.
Wat heb ik haar en het bijpraten gemist, zeg! Het was dan ook al maanden
geleden dat we elkaar gezien hadden... Uiteindelijk moeten we ons na het eten nog
bijna haasten om tijdig bij de opgietsessie te geraken! Ik hou de wijze woorden
van De Bijzondere Ontmoeting over temperatuurschommelingen in gedachten en kies
ervoor deze sauna aan me te laten voorbij gaan. Wel zal ik de scrubsessie in de
stoomcabine volgen, maar ik opteer nadien te douchen met lauwwarm
water. Ook het bubbelbad heeft water van lichaamstemperatuur. Ik geniet van de
avond en kan nadien nog probleemloos met de auto naar huis rijden. De
combinatie van slapen op voorhand en rekening houden met temperatuurschommelingen
heeft gewerkt. Bedankt J. voor de tips! En een dikke dankjewel voor vriendin A. die het initiatief nam voor deze
wellnessavond, het was top, echt wat ik nodig had...
Dinsdagochtend slaap ik lang uit maar word wakker met een
toeter van een migraineaanval. Omdat nek en schouders opvallend veel losser en
beweeglijker zijn, wijt ik de pijn aan de massage van gisteren. Een pijnstiller
later verdwijnt de migraine als sneeuw voor de zon. De voorraad pudding is
verslonden en ondanks het feit dat mijn huisgenootjes hun eetlust hervonden
hebben, besluit ik opnieuw een voorraadje te maken. Dat duurt uiteraard langer
dan een kwartiertje en Het Lijf protesteert. Rusten maar! Na het middageten
douche ik en dan met z'n viertjes op pad. Eerst langs bij schoonpa, nadien een groottante
bezoeken. Ik ben doodop. Op weg naar huis vraag ik me hardop in de auto af wat
we nu weer gaan eten. Het compromis is minestronesoep. Met spekjes en wat brood
erbij. Simpel en vooral snel klaar. Waarom moeilijk als het makkelijk kan?
Akkoord, dinsdag was geen topdag, maar als ik woensdag
wakker word, krab ik toch even in mijn haar. Voorzichtig dan nog, want mijn
armen (en de rest van Het Lijf) wegen loodzwaar. Even mijn agenda raadplegen, ik
moet vandaag niet buiten. De kinderen hebben eigenlijk zomerschoenen nodig,
maar dat zal moeten wachten.
In de voormiddag werk ik de blog bij, maar daar ben ik
nadien zo moe van dat ik opnieuw plat ga liggen. Hoe is het toch mogelijk... In
de namiddag ga ik een brief posten en brei er een lus aan vast zodat ik toch
tien minuten heb gewandeld. Nadien wacht het zonnebed. Ik lees wat maar schrik
wakker als Onze Jongste mij iets komt vragen. Ben ik weer in slaap gevallen,
zeg!
De rest van de namiddag/avond verloopt rustig en ik kruip
tijdig mijn bedje in.
Tien april is kapperdag! En jaja, net als de vorige keer
in goed gezelschap. 's Ochtends geraak ik moeizaam uit bed en de rest van de
dag hou ik me koest. Ik kan geen betere kapper dan mijn huidige vinden maar... ik moet er wel een klein half uur voor autorijden. Ik heb het ervoor over,
absoluut, maar het betekent wel dat ik me er op dagen zoals vandaag moet naar
gedragen. En dat doe ik.
Ik geniet van mijn kappersbeurt en de bijpraatsessie met vriendin
N., maar meer ingetogen dan vorige keer. Ik voel het verschil in energie enorm!
Gelukkig geraak ik veilig en wel weer met de auto bij mijn ouders en mijn mentale
batterij is bijgetankt. Mijn moeder heeft heerlijk gekookt en we mogen met ons
viertjes ons voetjes bij onder tafel schuiven. Asperges, mmmmm...
Ik heb gewacht op betere tijden en heb het ook wel
uitgesteld omdat ik er tegen op zie, maar deze vrijdag kan ik er niet meer aan
ontsnappen: de zoektocht naar schoenen voor de kinderen... Ik probeer alle energievreters uit te schakelen: uitslapen, douchen met water op lichaamstemperatuur, platte schoenen aan, alles relax. De eerste
schoenwinkel is gelukkig direct de juiste; het duurt lang, héél lang, maar
uiteindelijk vinden ze allebei schoenen die passen (niet evident) en schoenen
die ze mooi vinden (ook niet evident, want ze vallen beiden in de damesmaten).
Oef!
Nadien de biowinkel en daarna de supermarkt. Ik ben
ondanks de hulp van de meiden redelijk leeg als ik thuiskom, maar samen hebben
we in een oogwenk de koffer leeggemaakt en de boodschappen weggezet. Terwijl ik
me neervlei op mijn zeteltje, beslissen de meiden onderling en uit zichzelf dat
het tijd is voor een grondige inspectie van de koelkast. Het een en ander
verdwijnt in de GFT-bak en in de vaatwasser. Ik ben stomverbaasd èn trots omdat
dit geruisloos en spontaan gebeurt. Eén voordeel aan (langdurig) in panne
liggen als moeder? Je kweekt blijkbaar zelfstandige kinderen!
's Avonds kijken we samen nog wat tv en ik heb last van
mijn benen. Ze doen pijn, wegen zwaar en voelen alsof ze opgezwollen zijn. Ik
lig een tijdje met mijn benen recht omhoog maar ga uiteindelijk slapen. Ik ben
zo moe dat ik onmiddellijk in slaap val.
Oh, wat heb ik lang geslapen op deze niet-taxi-zaterdag!
Mijn benen wegen nog altijd zwaar, maar doen geen pijn meer. Ontbijt. Rust.
Lunch. Rust. Douchen en aankleden en dan op pad. De collega die me vervangt op
het werk , kreeg onlangs haar eerste kindje en vandaag geeft het ukkie haar
eerste feestje. Normaal zou ik daar alleen naartoe gaan, maar anders is het
nieuwe normaal, dus "moet" Mijne Ridder mee. Zeker gezien de afstand.
We zijn bij de eersten ter plaatse, stralende
mama, wolk van een baby. Wat later druppelen de eerste collega's binnen, maar
dan is het voor mij al tijd om te gaan zitten aan een van de tafeltjes. Helaas staan die tafels wat verderop, ik had graag wat bijgekletst... Als we
naar huis gaan, praat ik wel nog even met enkele collega's op mijn weg naar
buiten. Dat staande praten weegt erg zwaar door en ik ben echt blij dat ik zelf
niet moet rijden. In de auto naar huis zit ik met gemengde gevoelens; dankbaar
omdat ik naar deze babyborrel ben kunnen gaan en dat m'n volledige gezin is
meegeweest maar ook wat gefrustreerd omdat ik er niet meer heb kunnen uithalen.
De dankbaarheid laten overheersen, dàt is mijn leerproces.
Thuis kijk ik de kampkoffer van Onze Jongste nog na. Net
als de vorige keer bereidt ze dat prima voor, ik zit gewoon op de grond naast
de koffer met alles rondom mij om het er in te stoppen. Goed gedaan, meid!
("Het is niet de eerste keer dat ik mijn koffer voor kamp pak", krijg
ik dan als antwoord). High five!
Zondagochtend loopt de wekker af want we gaan naar de Legotentoonstelling. Al lang beloofd en het zijn de laatste dagen. Ook de peter
van Onze Jongste gaat mee. We parkeren ons op de hoogste etage van Parking 58, zodat we de peter ook kunnen laten kennismaken met
het fenomenale uitzicht over Brussel (een tip!!). Een paar minuutjes wandelen
later staan we aan de ingang van de beurs en we zijn bij de eerste bezoekers.
In alle rust kunnen we de legowerken bekijken. Gelukkig maar, want mijn
batterijtje is al goed gevorderd. De tentoonstelling is niet zo groot én er
staan stoelen. Naast de beurs bevindt zich de Cirio, een gekend Brussels café
waarlangs elke gids je loodst, maar waar wij iets gaan drinken. Het is
onbeleefd, maar ik leg mijn benen op de bank in een poging om wat te
recupereren. Na wat rusten loopt er suiker en cafeïne door mijn aderen en
wandelen we terug naar de auto. Maar niet zonder een ommetje langs Exki, een
lunchadresje waar ik tijdens mijn werkdagen in Brussel al eens langsliep. Foursquare
vertelt me bij mijn check-in dat het geleden was van april 2013 dat ik hier
was. Ik moet toch even slikken...
Iedereen kiest zijn lunch en we trekken huiswaarts om het
op te eten. En daar val ik na het eten midden in een conversatie in slaap...
Mijne Ridder kust me wakker (net Sneeuwwitje, hihi) want het is alweer tijd
om te vertrekken. Naar zee deze keer. Afscheid nemen van peter en op weg! Het
powernapje heeft me deugd gedaan, want ik blijf de hele rit wakker. Nadat Onze
Jongste op kamp ons bestaan compleet vergeten is en volop in de kennismakingsspelletjes
zit, rijden Onze Oudste, Mijne Ridder en ik naar het strand. We hebben geluk,
want we vinden vlakbij het zand een parkeerplaatsje. Het is heerlijk op het
strand. Fris, door de wind, maar de blauwe lucht en de zon die op het water
weerkaatst, maken alles goed. Het is eb en we wandelen tot aan de waterlijn. Het
zeewater is stukken warmer dan anderhalve maand geleden! We zijn maar een goeie twintig minuten op het
strand geweest als we opnieuw in de auto stappen om de files voor te zijn. Een
ontspannen rit later zijn we thuis. Met z'n drieën.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten