Een onderzoek zonder en een optreden mét naweeën

Vandaag is het zo ver. Het onderzoek dat ik al een keer geannuleerd en ontelbare keren verplaatst heb. Niet dat ik bang ben voor het onderzoek, dat is iets van niets. Het probleem is de verdoving die bij het onderzoek hoort. En de onzekerheid over wat die verdoving met Het Lijf gaat doen. Maar omdat Het Lijf in grote lijnen zachtjes achteruit blijft boeren, hakte ik onlangs toch de knoop door en maakte de afspraak. Ik kom terecht op een kamer van vier, Mijne Ridder trouw aan mijn zijde. De twee dames die al terug zijn op de kamer voor het mijn beurt is, zijn bijzonder kwiek. De ene drinkt een kop koffie, springt haar bed uit, kleedt zich om en vertrekt. De andere dame zit met haar benen in de windels maar vertelt honderduit tegen man en dochter.

Als ik wakker word na mijn onderzoek, zijn de drie andere bedden leeg. We zijn drie uur verder en ik ben ook alleen maar wakker geworden omdat ik gewekt ben door de dokter die me informeert. Het onderzoek is goed verlopen en het resultaat is zoals het moet zijn. Daarvoor mogen ze me alle dagen wekken!

Dinsdag, de dag na het onderzoek ben ik verrassend fris. Ondanks de extra dosis verdoving die ze me gisteren moesten geven, ben ik helder in het hoofd vandaag. Ik had me voorbereid op een dag slapen, deze enorme meevaller geeft een boost aan mijn humeur. Nadat iedereen naar werk en school is, maak ik een lijstje van klusjes die ik op de lange baan schoof, kruip ik achter de pc en telefoon en tegen de middag ben ik een tevreden mens. De namiddag is een pak rustiger en breng ik hoofdzakelijk horizontaal door. Mijn bewegingsmoment van vandaag is van en naar school fietsen met de Sparta. En 's avonds vroeg bedje in.

Woensdag is de eerste dag dat ik het 15/15-systeem uittest. Ik ga nog steeds achteruit, langzaam, het is natuurlijk een evolutie die me niet zo zint. Tijdens De Bijzondere Ontmoeting van vorige donderdag leerde ik dat ik moet rusten vóór ik moe word. Concreet betekent dit starten met 15 minuten activiteit (bewegen, huishouden), gevolgd door 15 minuten  rusten. Na verloop van tijd zou ik verbetering voelen en kunnen opbouwen. Halfuurtje activiteit, kwartiertje rust en zo opbouwen tot een uur, twee uur. Vandaag start ik. Ik ken mezelf, dus ik zet mijn timer. Ik haal de wasmachine leeg, steek een nieuwe was in, hang de natte was op en begin de droge was op te plooien. Ondanks mijn gehaast, ben ik daar nog niet mee klaar als de timer afloopt. Hup, de zetel in, ook met de timer. Ik ben al helemaal opgefokt, lig te foeteren in de zetel, maar zet toch door. Een smsje naar mijn helplijn brengt verlichting. Na een week loopt het vlotter, verzekert J. me. Rond de middag volgt de (onvermijdelijke?) dip. De namiddag verloopt rustig en ik ga op tijd slapen.

Rustig voormiddagje om krachten te sparen want donderdagmiddag gaan Mijne Ridder en ik uit eten. Het is "onze" verjaardag. We genieten er met volle teugen van, het eten is lekker (mijn eerste asperges, mmmmm...) en het gezelschap fantastisch. We blijven als laatsten over en zien het keukenpersoneel zelfs aan tafel gaan!  Dat ik de rest van de dag nauwelijks de trap op kan, neem ik er met de glimlach bij. Of toch bijna.

"Ge hebt geen goede dag, hé?" Mijn papa kijkt me op vrijdag onderzoekend aan. "Hoezo?", vraag ik. "Ik zie het aan uw manier van bewegen en uw gezicht.", zegt hij. Zelfs met een kamerbrede glimlach kan ik mijn papa geen zand in zijn oogjes strooien! Ongelooflijk. Het is de enige die dwars door mij kijkt, die ziet wat ik niet zeg. De glimlach is nochtans niet fake, want ondanks dat weerbarstige lijf ben ik wel goed geluimd.

Kort na het openingsuur stap ik de supermarkt binnen. Ik heb nog getwijfeld om het Mijne Ridder te vragen, maar met een afspraak met een geïnteresseerde koper voor schoonpa's huis èn twee repetities van de kinderen zit het avondschema al ei-vol. Met mijn koffer vol boodschappen kom ik thuis, stop het hoogstnoodzakelijke in diepvries en koelkast, sleur mezelf de trap op en deponeer Het Lijf in de zetel. Zelfs te groggy om te lezen, de kijkkast brengt verstrooiing. Kort na de middag telefoon. Onze Oudste om te vragen waar ik blijf. Miljaar. Auto in, heen en weer, auto uit, zetel in. En daar blijf ik liggen tot het tijd is om Mijne Ridder op te halen voor de afspraak met de kandidaat-koper. Gelukkig neemt Mijne Ridder het stuur over, we rijden ons zelfs nog vast in een file door een ongeval. Het bezoek verloopt vlot, het koppel lijkt geïnteresseerd en we zijn benieuwd wat er uit de bus zal komen. De terugrit verloopt heel wat vlotter dan de heenrit, maar toch zijn we maar net op tijd thuis voor de eerste repetitie. Mijn Ridder speelt taxi, ik zorg voor avondeten en de meisjes eten wanneer ze thuis zijn. Ik hoop dat Het Lijf morgen wat beter mee wilt, want er staat een optreden in de muziekschool én een optreden van de turnclub op het programma...

Zaterdag, taxidag. Maar with a twist vandaag. In de voormiddag optreden van de muziekschool, 's avonds optreden van de turnclub. Onze Oudste zit midden in de examens, heeft dinsdag nog een hoofdvak, is sowieso een slechte slaper én het uur wijzigt vannacht, dus ik vond haar deelname aan het turnoptreden geen goed idee. Maar zoals het vaker gaat heeft mama de grootste mond en papa het laatste woord. Bijgevolg doet Onze Oudste wel mee aan het optreden maar gaat niet naar de tekenacademie. Een aangepast rittenschema dus.

In de voormiddag eerst Mijne Ridder wegbrengen, daarna naar het optreden van Onze Jongste gaan kijken. Voorlopig is het nog onmogelijk om op twee plaatsen tegelijkertijd te zijn, dus wordt Onze Oudste opgepikt door een vriendinnetje voor haar repetitie van de turnclub terwijl Onze Jongste en ik naar het muziekoptreden gaan.

Onze Jongste staat net klaar om het podium op te stappen, als ik bericht krijg van Onze Oudste dat ze haar sleutel vergeten is en dus niet binnen kan... Tja... Onmiddellijk na het optreden van Onze Jongste vertrekken we naar huis, wat ik nu ook niet zo verschrikkelijk vind want het geeft wat extra tijd om te rusten.

Na de middag bereid ik het avondeten voor in het 15/15-systeem. Gehakt bereiden en een paar ballekes rollen. Rust. Ballekes rollen en bakken. Rust. Ballekes rollen, bakken en een deel van de vaatwasser uitladen. Rust. Rest van de vaatwasser uitladen en keuken wat aan kant. Rust. Wennen, zo’n ritme.

De rest van het avondeten maak ik in één keer klaar zodat we tijdig kunnen eten en naar de sporthal vertrekken. Met z'n vieren tegelijk: de kinderen moeten er op tijd zijn om zich om te kleden, wij omdat we zeker willen zijn van een zitplaats...

Als we toekomen op de parking, schrik ik van de grote groep mensen voor de deur. Is dat de file...? Gelukkig voor ons zijn het ouders die nog van het laatste zonnetje willen genieten voor ze de donkere sporthal binnenstappen. Oef, we staan we niet als laatsten van een lange rij. Integendeel. We kochten geen kaarten in voorverkoop (heb ik al gezegd dat ik "af en toe" iets vergeet...?) en gaan onmiddellijk naar binnen in de hoop nog tickets te kunnen veroveren. De glazen deur is dicht, maar gelukkig zie ik twee dames aan een geïmproviseerde kassa zitten. Oef! Toch moeten we nog even wachten. Rechtstaand wachten. Ik vloek binnensmonds omdat ik zo ijdel geweest ben hakken te kiezen. Vraagt -op slechte dagen- zoveel meer energie dan platte schoenen! Uiteindelijk geraken we vlotjes binnen en kunnen we zelfs vooraan zitten. Met Mijne Ridder had ik afgesproken dat hij me naar huis zou brengen nadat onze twee dochters hebben opgetreden en hij terug zou komen voor het einde van de show. Een blik op het programma leert ons dat Onze Jongste in het eerste deel voor de pauze zit en Onze Oudste twee keer na de pauze. Ze zit ook in de allerlaatste act, vroeger naar huis gaan zit er voor mij niet in. Maar het is leuk en de avond vliegt voorbij. Halfweg het tweede deel begint Het Lijf te protesteren maar ik negeer het. Eens we thuis zijn, ben ik op. Het Lijf doet zeer, ik heb hoofdpijn en ben zo ver-schrik-ke-lijk misselijk. Ik eet wat zodat ik pijnstillers kan nemen en giet er cola achterna. Echt veel beter voel ik me niet. Fysiek dan. Mentaal wel want ik heb genoten van de kunsten van de kinderen. "Hebdegijgezienwatdatdiekan?!" en "Wistegijdatdiedakon?!" zullen mijn twee meest gebruikte zinnen van de avond geweest zijn!

 

Zondagochtend start mijn dag zoals ik 'm gisteravond eindigde: misselijk en met pijnstillers. Voor dag en dauw sta ik op en eet wat zodat mijn maag de dubbele dosis pijnstillers kan verdragen. Daar nog een cola achter tegen de misselijkheid en opnieuw bed in. Een paar uur later word ik wakker. Enfin, ik wel, maar Het Lijf niet. Alhoewel, ik ook niet helemaal. Ik denk dat ik maar de helft mee heb van wat mijn gezinsleden me in de loop van de dag proberen vertellen. Ik ben echt een wrak en onderga de dag. Misselijk, zwaar en met hoofdpijn.