Rotweek.

Maandagochtend. Onze Jongste slaapt. En blijft slapen. Op het allerlaatste moment ga ik haar wekken en breng haar met de auto naar school. Ik rijd niet terug naar huis, maar naar het zogezegde "retailpark" in de buurt. Tien minuten later sta ik op de parking, waar ik wacht tot de winkels openen. Ik zoek een zonnebed. Vorig jaar vond ik het de moeite niet om er eentje te kopen, voor die paar keer dat ik het zou gebruiken en dan staat dat daar maar in de weg, niet waar? Sinds oktober weet ik dat ik meer lig en zal blijven liggen dan me lief is, dus ga ik op zoek naar een ligplaats op het terras. Uiteindelijk vind ik wat ik zoek. Een comfortabel zonnebed met kussen, lang genoeg zodat ik kan liggen, met wieltjes zodat ik niet moet heffen om het te verplaatsen én... de rug verstelbaar in hoogte met de armleuningen zodat ik niet moet rechtstaan om platter of rechter te zitten/liggen. De zetel is geen beauty, maar ik vond wat ik zocht en ben er erg blij mee. Nog meer als ik thuiskom, de doos uitlaad met behulp van de buurvrouw en tot mijn niet geringe verbazing ontdek dat de ligzetel kant-en-klaar uit het pakket komt! Vandaag is het platliggen op het terras, voor de variatie.

In de namiddag ga ik een kwartiertje wandelen. Een gekend traject, toch is het lastig. Eens thuis leg ik me op het zonnebed "om een kwartiertje" te recupereren en word een uur later wakker. Onze Oudste dubbel van het lachen, ze liep me een keer of vijf voorbij maar ik verroerde geen vin! Volgens mij heeft Het Lijf de aankoop goedgekeurd...

 Dinsdag is een "offday", zoals dat heet. Fysiek is het de terugbetaling van de "folie" van gisteren, het uitstapje voor het zonnebed.  Heb ik gevoeld dat ik gisteren over de schreef ging? Natuurlijk. Wist ik dat het winkeluitstapje te kort na het optreden kwam? Da’s evident. Heb ik toen gewoon wat harder op mijn tandjes gebeten? Vanzelfsprekend. En moet ik dat vandaag uitzweten? Uiteraard. Mentaal heb ik het écht lastig. Is dít nu mijn leven...?

In de voormiddag probeer ik nog met het 15/15-systeem wat huishoudelijke klusjes af te werken, maar na drie blokjes van vijftien minuten ben ik óp. Ik voel dat ik nood heb aan een wandeling, dat ik er even uit moet, maar het neemt tweeëneenhalf uur zetelligtijd eer Het Lijf zo ver is. En dan nog zal ik onderweg op een bankje moeten gaan zitten.

Ik ben nog maar net het eerste veldwegje in gewandeld als ze komen. De tranen. Tranen van verdriet, van frustratie, van onmacht, van onzekerheid. Akkoord, ik ga niet dood van Epstein-Barr, ik loop hier misschien nog veertig jaar rond op deze planeet. Maar is dat dan zoveel beter, veertig jaar op deze manier? Langzaamaan de leeftijd bereiken dat Het Lijf al jaren heeft? Dagen ellendig zijn omdat je naar een turnoptreden van je kinderen ging? Dag in, dag uit thuis zijn en toch je huishouden niet kunnen beheersen? Geïsoleerd geraken omdat je overal te moe voor bent? Thuis zijn voor de kinderen maar eens gaan zwemmen of fietsen is te veel gevraagd? Dan hebben we het nog niet gehad over een uitstap naar een pretpark of een dagje shoppen. Álles moeten plannen, àlles moeten incalculeren, rekening houden met energie en rustmomenten, los van welke spontaniteit ook? Is dít mijn leven?! Ik herken mezelf niet meer. Maanden aan een stuk thuis zijn en nóg achteruit gaan. Waar gaat dat eindigen, hoe moet het verder? Waar is dat sportieve lichaam dat me toestond om drie keer per week, naast een voltijdse job, een toertje te gaan lopen? Waar is die vrouw die met weinig tijd veel gerealiseerd kreeg? Ik mis haar, oh, wat mis ik haar...

Pas donderdag lukt het me om alle brokjes energie samen te rapen om een pakje af te halen bij de post. (Uiterààrd stond de postbode maandag aan de deur toen ik op jacht was naar het zonnebed). Het is een lichtpuntje in mijn donkere week: mijn badjas is toegekomen! Een lange, warme badjas met kap, om me warm te houden als ik zou gaan zwemmen. Uit De Bijzondere Ontmoeting onlangs leerde ik dat een lichaam in mijn "toestand" veel energie verbruikt voor de temperatuurhuishouding. Dat is de reden dat ik vaak na een heerlijk warme douche pompaf in mijn handdoek gewikkeld terug in bed kroop. Sinds ik douches neem van 38 graden, is me dat nog maar één keer overkomen. Bij zwemmen is dat hetzelfde, leerde ik. Het zwemmen vraagt energie, maar het koude water ook! Tijdens de paasvakantie wil ik erg graag met de kinderen gaan zwemmen en dan komt die badjas van pas om me onmiddellijk na het zwemmen warm te krijgen terwijl de kinderen verder zwemmen. Ik kijk er naar uit en hoop dat ik tegen dan toch een baantje kan trekken.

Vrijdag. Het Lijf wilt nog altijd niet mee, maar de bewolking in mijn hoofd klaart op. Alhoewel ik ook vandaag een dag volledig nutteloos besteed, kan het me precies minder schelen.

Ik vind de moed om een uitstap te boeken: een van onze Bongobons verzilveren en daarmee een weekendje boeken. Ik kijk er nu al naar uit, hopelijk wilt Het Lijf dan wel wat mee!

Gisteren contacteerde ik een "nieuwe" arts. In het verre West-Vlaanderen deze keer. Hopelijk kan hij me helpen. Door de lange wachtlijst kan ik er helaas wel pas in juli terecht...

Zaterdag, taxidag. Het opstaan valt lelijk tegen, maar toch zet ik Onze Jongste tijdig af. Nadien naar de slager, waar ik binnenstap in een volle winkel. Ik trek een nummertje en zet me uitgeput op het bankje. Als enige. Al de senioren rond mij staan recht. Ik voel me gegeneerd, maar kan het echt niet opbrengen om te staan.

Terug in de auto, speelt de radio onverwacht een van mijn loopnummers. In de natuur of op straat, ik had steeds dezelfde muziek in mijn oren bij het lopen. Nu ik een van de nummers hoor, is het of ik een stomp in mijn maag krijg en de tranen prikken achter mijn ogen. Ik heb duidelijk nog een lange weg tot acceptatie te gaan...

's Avonds krijgen we een enorme klap te verwerken. Onze kater, die sinds een dag of vier voor het eerst zonder leiband buiten mag, reageert niet onmiddellijk op het roepen van Onze Oudste. Zij ontdekt als eerste het levenloze  bolletje wol in het midden van de straat. Haar gil gaat door merg en been... Zijn eerste ontdekkingstocht buiten de omheining van onze tuin heeft onze pluisbol bekocht met z'n leven. We zijn er alle vier kapot van. Het is middernacht eer de beide dochters slapen en Mijne Ridder en ik liggen nog uren wakker. Onze lieve zachte vriend is niet meer...

Zondag is een emotioneel zware dag. Het verdriet om onze geliefde viervoeter overheerst. 's Ochtends begraven we onze poes in de tuin.

Niemand heeft honger en ik doe wat ik altijd doe als ons gezin van z'n melk is: ik maak pudding. In dit geval véél pudding. Het is het enige wat gegeten wordt tot het avondeten, waaraan ik extra aandacht besteed. Met succes. Er wordt gegeten en iedereen kikkert wat op. Het Lijf is moe, zwaar en doet overal pijn. Zijn het de emoties, is het de vermoeidheid? Overdag heb ik geen minuut kunnen rusten, maar ik kruip tijdig mijn bedje in. Maar ondanks de vermoeidheid kan ik de slaap niet vatten. Mijn dagen tussen mijn vier muren zullen veel eenzamer zijn, mijn uurtjes in de zetel nog ongezelliger. Een pracht van een kater en we zullen hem missen...