Opklaringen?

Deze woensdag start ik langzaam, moe en met spierpijn. En slechtgezind. Heel slechtgezind. Ik kreeg een uitnodiging om mee naar een optreden van Daan te gaan en heb 24 uur lopen tobben vooraleer ik de knoop doorhak. Ik ga dolgraag naar liveoptredens, maar als ik eerlijk ben, weet ik dat Het Lijf dit momenteel niet aan kan. Een doordachte beslissing, maar ik zou er graag bij geweest zijn...

Als Onze Jongste ‘s middags uit school komt, wil ze eerst nog naar een ziek klasgenootje huiswerk wegbrengen. Het duurt sowieso nog een uur eer Onze Oudste thuiskomt en we wachten steeds op haar om te eten. Ik vind er dus niets beter op dan dat stramme en humeurige lijf te laten zakken in een heet bad. Wat later hoor ik aan het gestommel dat Onze Jongste terug thuis is, maar mijn ogen vallen uit hun kassen als ze fier de badkamer komt binnengestapt. Ze draagt een groot dienblad met gesmeerde boterhammen, een appel in de vorm van een vogeltje gesneden, een grote mok met warm water en mijn twee favoriete theesoorten ("dan kan je kiezen, Moeke"), mijn favoriete koude drankje én een dessertje. Nu is een tropisch warme badkamer niet echt de ideale omgeving om te lunchen, maar ik smelt. En niet alleen van de hitte! Zo'n schat, toch niet te geloven...

Als Onze Oudste na het eten aan haar huiswerk begint, starten Onze Jongste en ik een spelletjesnamiddag. Valkuil, Scrabble, Moord in Maanlicht en tenslotte... Monopoly. Daar gaan we allebei zo in op dat Onze Oudste af en toe eens poolshoogte komt nemen, gelokt door het lawaai. We zijn nog altijd aan ons eerste (heel lange) partijtje Monopoly bezig als een zoen van Mijne Ridder me bij zijn thuiskomst eraan herinnert dat ik het avondeten helemaal vergeten ben! Onze Jongste en ik laten alles liggen en beloven elkaar na het avondeten verder te spelen. En dat doen we!

 Nadat donderdagochtend iedereen vertrokken is naar werk en school, kruip ik achter mijn bureau. Ik zit volop verdiept in het boeken en betalen van vakantiekampen als ik opschrik van de deurbel. Het is mijn nicht die binnenspringt voor een koffieklets. Een hele lange (maar ook heel gezellige) koffieklets, want als zij vertrekt is het hoog tijd voor mij om me om te kleden voor mijn afspraak voor de stamceldonatie. De actie "Red Ed" spreekt me enorm aan omdat ook Ed geveld is door het Epstein-Barr-virus. Waar ik alleen vecht tegen vermoeidheid, heeft Ed minder geluk. Ed vecht momenteel voor zijn leven en zijn enige redding is een stamceldonor die matcht. Ik heb me geïnformeerd en om me te registreren als stamceldonor volstaat een bloedstaaltje. Het zou onverantwoord zijn om mijn lichaam op dit moment een volledige bloedgift te laten ondergaan! Mijne Ridder komt thuis en gaat met me mee. Bij de aankomst in het bloedtransfusiecentrum doorlopen we allebei de papierwinkel en ik ga als eerste binnen bij de arts. De teleurstelling is groot als ik geweigerd word als stamceldonor. Meer nog, ik word voortaan ook definitief uitgesloten als bloeddonor. Ik kan niet zeggen dat het afsluiten van dit jarenlange hoofdstuk me onverschillig laat... De Rode Kruis-arts vertelt me ook dat een van zijn patiënten er drie jaar over deed maar wel genas van Epstein-Barr. Dat is dan weer hoopgevend.

Met deze twee gemengde gevoelens zet ik me naast de ligzetel van Mijne Ridder, die bloed én een staal voor stamceldonatie mag geven. In een mum van tijd is het gefixt en we zijn nog op tijd thuis voor de kinderen uit school komen. Ik ben intussen pompaf en besluit luiewijvenkost te maken. Krijg ik die pot met spaghettisaus niet eens open, zeg,  grmbl.

Enfin, na het avondeten is ondergetekende aan het einde van haar Latijn. Ik ga gelijktijdig met Onze Jongste slapen terwijl Mijne Ridder wacht tot Onze Oudste thuiskomt van de turnles.

Alle hens aan dek op deze vrijdag. Onze Jongste heeft geen school vandaag en ik heb haar een tripje naar de stad beloofd. Haar doel is “Claire's”, teenager heaven, en ze heeft de inhoud van haar spaarpot al in haar portemonnee gekieperd. We maken er een rustig winkeltripje van en gaan samen een hapje eten. Onderweg naar huis overtuigt Onze Jongste me om een van haar lievelingstaarten te maken. Tussenstopje bij de supermarkt om eieren en yoghurt te halen. Thuis bereid ik het avondeten voor terwijl ik de dessertenchef begeleid bij haar taart. De koelkast moet verder voor de smaken zorgen en ik kan eindelijk naar de zetel. De DVD-speler zorgt voor rust tot het tijd is voor het avondeten. Dat is maar op te warmen en na het eten vertrek ik met Onze Oudste naar de opening van de tentoonstelling van haar tekenacademie. Stomverbaasd dwaal ik daar tussen de werken van 12 tot 17-jarigen. Echte prachtstukken! Apetrots ben ik als ik haar werkje, een hoofd uit de tijd van Vesalius, zie staan.

Als ik nu thuis kom, is mijn pijp echt wel uit, maar de dag is ten einde.

Mijn zaterdag start goed. Kort na de middag loopt het batterijtje onverwacht leeg. Ben ik te hevig geweest? Ik kruip de zetel in met een dik boek met de fantastische veelbelovende titel “De 100-jarige man die door het raam klom en verdween” terwijl de rest van het gezin naar de winkel of de academie is. Dertig pagina's later is de concentratie foetsie. "Slaap maar efkes", zegt Mijne Ridder als hij thuiskomt. En dan weet ik niks meer. Als ik wakker word, heeft Mijne Ridder al gegoogle'd hoe hij het avondeten moet klaarmaken. Wat 'n schat toch...

Zondagochtend voor het opstaan gun ik mezelf een piekermoment. Het optreden dat ik vanavond ga missen, passeert de revue. Het Lijf kan dat momenteel niet aan en dat besef ik ten volle, maar dat neemt niet weg dat het prikt. De teleurstelling van de kinderen omdat ze niet naar het Salon du Chocolat kunnen, komt ook langs. Enkele uren rondsjokken op een drukbezochte beurs is ver buiten de mogelijkheden van Het Lijf. Ook hier weet het verstand dat dit de juiste keuze is, maar mijn moederhart bloedt. Het zoveelste dat ik hen niet kan gunnen... Het waarom van de leeglopende batterij gistermiddag staat ook op het piekerlijstje. Volgens Mijne Ridder ben ik inderdaad te hevig gestart gisterochtend. Het is niet de eerste keer dat dit me overkomt. Van zodra mijn batterij voldoende is opgeladen, springt de normale Nansmodus aan. Dat betekent bijvoorbeeld op een drafje van de keuken naar de eetkamer en de trap met twee treden tegelijk nemen. Het gebeurt automatisch en ik ben er me steeds pas achteraf van bewust. Als het te laat is d.w.z. als de batterij alweer leeggezogen is en ik alleen maar kan platliggen. Dit en meer tolt allemaal door mijn hoofd nu ik mezelf een "IkVindHetAllemaalErgEnOneerlijk"-moment toelaat.

Het Lijf heeft geen topdag vandaag. Na het middageten met z'n viertjes de auto in. Om de pil van het gemiste chocoladesalon te verzachten, gaan we naar de film. We kiezen Metropolis, daar kan je bijna ín het bioscoopcomplex parkeren. De tickets boekten we van thuis uit dus we hoeven niet aan te schuiven.

Op de terugweg op de autosnelweg valt me ineens de blauwe streep tussen het grijs op. Een opklaring! Dat maakt me blij!

’s Avonds ga ik slapen op het uur dat Daan net aan zijn optreden zal zijn begonnen.

Als de wekker maandagochtend om halfzeven afloopt, wijst niets erop dat ik net 10 uur heb geslapen. Ik hou me de hele voormiddag rustig, want ik zou graag deze namiddag naar een infosessie op het werk gaan. Eerst een uur of twee horizontaal, daarna maak ik een paar telefonische afspraken voor de gezinsleden. Wat later zit ik omringd door Bongobons aan tafel. Ik ben dol op Bongobons, begrijp me niet verkeerd! Alleen is de moeilijkheid nu om de afspraken vast te leggen want... hoe gaat Het Lijf zijn die avond/dag van afspraak...? Ik leg ze opnieuw weg en leg me nog wat neer. Na een boterham de auto in en naar het station. Aan "onze" kant staan beide parkings vol, gelukkig vind ik aan de overkant nog een plaatsje vrij. Ik ben ruim op tijd, dus moet me niet haasten om de trein te halen. Telkens als ik lang afwezig ben geweest op het werk, ben ik nerveus. Ook deze keer is geen uitzondering en ik reis met zenuwen en al naar Brussel. Als ik toekom, ga ik direct naar het auditorium in de hoop op een zitplaats. Oef, ik heb een stoeltje! En zoals altijd zijn mijn zenuwen onterecht, want ik krijg een warm welkom van mijn collega’s. Na een tijdje bij hen is mijn mentale batterij in ieder geval opgeladen!

Tot mijn grote verbazing kan ik vlot opstaan dinsdagochtend. Het Lijf blijft me verrassen want het heeft de Brusseltrip blijkbaar goed verteerd. Toch wil ik niet de fout van zaterdag maken en kom dus maar langzaam op gang. Een was ophangen, was sorteren, proper wasgoed wegleggen, ik vul er, afgewisseld met liggend lezen, mijn hele voormiddag mee. (Ongelooflijk, hé, vroeger was dat rap rap tussendoor.) Tegen de middag stap ik onder de douche en daar krijg ik het voor het eerst moeilijk. Begrijpe wie begrijpen kan, het is niet zo dat ik de sirtaki sta te dansen onder de waterstraal! Ik eet wat en rust opnieuw tot ik me beter voel. Dan vertrek ik naar de supermarkt. De voorbije weken lukte dit me niet zonder assistentie, vandaag wil ik het opnieuw proberen. Het lukt. Ik vermoed dat sommigen in de winkel me zullen verdenken van het slikken van pretpillen, want ik ben écht blij. Epstein-Barr pakt me het sporten af, verhindert me te gaan werken, maar bij momenten raakt hij ook aan mijn zelfstandigheid... Eens thuis kan ik de boodschappen zelf wegzetten (hoera!) en leg me een uurtje neer.

Ik heb het al de hele dag koud en daarom heb ik het lumineuze idee om na het rusten buiten in de kou een korte wandeling te gaan maken. Dat is toch alweer eventjes geleden, nietwaar. Het wordt kort maar heerlijk uitwaaien. De wind snijdt, de regen waait in mijn gezicht, tintelfris word ik ervan! Als ik bijna thuis ben, wandel ik voorbij een veldje waar de buurman hout staat te klieven. Hij komt even vragen hoe het met me gaat. Blijkbaar had ook een andere buurman die vraag gesteld en de conclusie was geweest dat het niet zo goed met me ging omdat ze me nauwelijks zagen. Een correcte conclusie in ieder geval, maar ik hoop dat ze me nu weer wat vaker mogen zien!