Woensdag en donderdag zijn alweer geen dagen om over naar
huis te schrijven. Buiten een wandeling van net geen 10 minuten en een bezoekje
aan mijn schoonvader, kom ik niet buiten.
Vrijdag begint goed, een prachtige zonsopgang en Het Lijf wil mee, echt zo'n dag dat me wat hoop geeft. Maar
na het afruimen van de ontbijttafel stap ik in de douche en opnieuw zakt Het
Lijf ineen als een pudding. De ballonnetjes met plannen die zich tijdens het
ontbijt intussen in mijn hoofd gevormd hadden, spatten een na een uit elkaar.
Och ja, het is wat het is...
Ik krijg een vraag vanop het werk en daar ben ik
een flink deel van de voormiddag mee bezig. Het is grote honger die me
vanachter het computerscherm naar de keuken jaagt en vermoeidheid die me na het eten
van de keuken naar de zetel lokt. Een boek, een dekentje en laat me hier maar
even liggen! Ik zou eigenlijk beter eerst een wandelingetje maken, vaker (maar
kort) bewegen had de huisarts gezegd. Het is hondenweer buiten en Het Lijf pruttelt
tegen, onnodig te vertellen dat ik liever in de wereld van 100-jarige Allan
Karllson vertoef! Als het boek uit is, klap ik het met een grote glimlach
dicht. Wat een maf personage, die Allan.
Ik haal vlees voor het avondeten en kruip nadien weer
onder mijn dekentje. It's one of those days... Met dat verschil dat we vandaag
in de watten worden gelegd. Ter ere van Valentijnsdag kregen Mijne Ridder en ik
van Onze Jongste een zelfgemaakte koe die hartjes sch**t. Zooo grappig! En de
vriendin/chocolatierinwording stond met een luxe-chocoladepakketje voor de
deur. Chocoladepralines die niet alleen lekker, maar ook erg mooi zijn.
Diamants are a girls best friend, maar dit gezin maak je gelukkig met
chocolade!
Na een slechte nacht lig ik zaterdagochtend om 5 uur al
te wachten tot het ochtend wordt. Terwijl ik daar lig te staren in het donker,
valt me wat te binnen. Natuurlijk! Toen ik zwanger was van Onze Jongste, moest
ik plat liggen om een vroeggeboorte te voorkomen. Na haar geboorte had ik niks
spierkracht meer, ik moest mezelf ondersteunen aan de kast om recht te komen om
bijvoorbeeld iets op te rapen, mijn spieren waren helemaal verslapt. Dàt is er
natuurlijk aan de hand met mij, mijn spieren zijn verslapt! Vandaar komt die
zeurderige spierpijn en die stijfheid, ik heb te veel gelegen en gezeten en te
weinig bewogen! Eigenlijk ben ik te veel opgeschoven naar de andere kant van de
wip, dus moet ik weer wat naar het midden, een nieuw evenwicht zoeken. Van zodra de klok een aanvaardbaar
uur vertoont, sluip ik stilletjes naar mijn bureau. Ik neem het rapport van de revalidatie-arts erbij en leg de puzzel.
Niet bewegen is goed voor mijn batterijtje, maar niet goed voor de rest
van mijn mechaniek. Elke dag minstens 10 minuten wandelen moet haalbaar zijn,
zelfs op slechte dagen. Drie keer per week plan ik een langere wandeling in, de
eerste week beginnen met een “lange” wandeling van 20 minuten en nadien
opbouwen. Ik maak een schema in Excel en mail het door naar de
revalidatie-arts (hij zegt zelf dat hij geen arts is, maar ik blijf 'm koppig zo noemen, hihi). Het is nog maar tien voor tien in de ochtend als ik al zijn goedkeuring
krijg, jeuj! Een uitgeprinte versie belandt op het prikbord, Revalidatie 5.0 is
een feit (in werkelijkheid ben ik de tel al kwijt, maar vijf punt nul klinkt zo goed, niet?). Discipline en doseren, een mooie mix.
Tussen de twee ochtendlijke taxiritten deze zaterdag eens
geen platte rust maar ga ik bij mijn ouders langs. En na de tweede ochtendlijke
taxirit ga ik langs de bib om een deel in te leveren en nieuw materiaal uit te
zoeken. Deze keer kan ik op mijn gemakje snuisteren, want Het Lijf werkt nog
altijd mee. Maar ook hier discipline en doseren zodat ik bij thuiskomst na het
eten kort ga rusten voor de namiddagshift start. De eerste taxirit van de
namiddag wordt gevolgd door mijn eerste tienminutenwandeling van het nieuwe
schema. Intussen begin ik de vermoeidheid wèl te voelen maar ik ben
vastbesloten te gaan wandelen. Onze Jongste wandelt, niet helemaal van harte,
met me mee. Halverwege stop ik haar de huissleutel toe en ze spurt de
resterende afstand naar huis. Zij zal geen tien minuten gewandeld hebben, maar
ik wel, hihi. Eens thuis ga ik eventjes een dutje doen.
Twee uur later stap ik met mijn slaapgezicht in de auto
om Onze Oudste op te halen. Het dutje werd een diepe slaap van twee uur…
Gelukkig staan er honderdeneen wekelijks terugkerende alarmpjes in mijn gsm! Ik
ken mezelf intussen, mijn normale ik zou zoiets niet vergeten, de
Epstein-Barr-versie van mezelf durft al eens in slaap vallen én heeft een
geheugen als een zeef… Op de terugweg nog Mijne Ridder oppikken en dan zit de
dag er eigenlijk op. We eten restjes van gisteren (het is smakelijker dan het
klinkt!) en ik kijk tevreden terug op mijn dag. Ik mag dan wel twee uur geslapen
hebben, mijn zaterdag verliep veel soepeler dan de vorige weken. De hele week
is eigenlijk beter verlopen dan de voorgaande. Nog altijd knudde, maar beter.
Hoopgevend.
En dan... kraken we eindelijk dat Valentijnspakket! Ik
wéét dat ik eigenlijk niet mag, maar Reen's chocolade is zooo lekker! Ik proef
kleine stukjes van verschillende pralines en geniet intens. Al bij al zal ik
het equivalent van twee pralines hebben gegeten. Benieuwd of ik migraine heb
morgen!
Zondagochtend staat de wekker. Maanden geleden kocht ik
tickets voor Technopolis en op 1 maart vervallen ze… De kinderen kijken er al
lang naar uit en dus gaan we op pad (ik zelfs zonder migraine!). Kort na
opening zijn we in Mechelen. Het is er nog heerlijk rustig, we kunnen vanalles
uitproberen zonder aanschuiven. Ik waag me zelfs op de fiets die 5 meter boven
de grond op een kabel rijdt. Terwijl de begeleidster me vastgespt in een
beveiligingspak, dwalen mijn gedachten af naar een dikke tien jaar eerder
tijdens een teambuildingweekend van mijn vorige werkgever. Toen ben ik er in
geslaagd om mezelf bijna op te hangen omdat mijn sjaaltje vastgeraakt was
tussen de “acht” en het klimtouw en ik bij elke meter dat ik zakte mezelf meer
wurgde met die sjaal. Ik, als jonge moeder van een peuter, stond te bibberen op
mijn benen eens ik na de reddingsactie terug vaste grond raakte. De man die me
kwam redden, reageerde laconiek: “Zo kan ik de redtechnieken die ik moet
aanleren tijdens mijn opleiding eindelijk eens in de praktijk gebruiken.”
Vandaag geef ik mijn sjaal netjes af aan Mijne Ridder vooraleer ik op die fiets
stap en alles verloopt naar wens.
We komen alle vier ogen te kort, daar in Technopolis.
Tussendoor gaan Mijne Ridder en ik al wel eens iets drinken, maar verder kan ik
me die eerste twee uur behelpen met de stoeltjes die her en der bij de
toestellen staan. Nadien krijg ik het moeilijker, maar omdat de kinderen zo
genieten van alles wat er te beleven valt, probeer ik de vermoeidheid te
negeren. ’s Middags eten we samen wat en nadien doorkruisen de kinderen verder
Technopolis. Mijn batterijtje is intussen echt wel leeg, maar ik weiger naar
huis te gaan. Kort bij de cafetaria is een nooduitgang met een grote glazen
deur waar de zon fijn binnenvalt. Ik neem een van de stoeltjes en zet me in het
zonnetje. Wat later geeft Onze Jongste aan dat het voor haar mooi geweest is en
dat is het startsignaal om naar huis te vertrekken. Ik mis een stuk reisroute
dus ik vermoed dat ik in de auto al geslapen heb. Eens thuis val ik als een
blok in slaap tot mijn wekker af loopt om… te gaan wandelen. Jaja, ik neem
revalidatie 5.0 serieus! Ik kies voor een wandeling in de vorm van een acht met
twee lussen van telkens tien minuten wandelen. Als het nodig is, kan ik thuis
stoppen na de eerste lus. Maar ik geniet eigenlijk van de
twintigminutenwandeling. Het is dan ook heerlijk wandelweer.
Onze Jongste heeft geen school op maandag maar toch ga ik
naar de Tai-Chi-les. Het is de laatste van de reeks en de dame die het organiseert, is enkele dagen geleden bij me langsgeweest om te vragen of ik me ook inschrijf
voor de volgende reeks. Ik moest het antwoord schuldig blijven en daarom ga ik
vandaag naar de les. Van de vijf lessen waarvoor ik me inschreef, ben ik er naar
twee geweest (dit is de derde). En van die twee lessen heb ik er eentje meer op
een stoel gezeten dan wat anders. Het gaat intussen beter met me dan het
dieptepunt van de voorbije weken, maar ook nu moet ik regelmatig gaan zitten.
Wel beginnen de bewegingen vanzelf te gaan, ik moet er niet meer zo over
nadenken en er zijn momenten bij dat ik echt van deze Tai-Chi-les geniet. Heeft
de lesgeefster dit gezien...? Ik weet het niet, maar het is in ieder geval zij die
na de les aan het organiserende bestuur voorstelt of ik me niet per les mag
inschrijven in plaats van voor de volledige lessenreeks. Ik ben wat overdonderd,
ik zou het zelf nooit (durven) vragen. Ik had intussen zelf net gezegd dat ik
niet opnieuw ga inschrijven omdat ik niet elke keer kan komen... Enerzijds zou
het mooi zijn moest het mogelijk zijn in te schrijven per les, anderzijds wil ik niet "die
uitzondering" zijn. We zullen zien, het voorstel van de lesgeefster gaat
voorgelegd worden aan de voorzitter...
Na de Tai-Chi-les leg ik me bij Onze Jongste in de zetel.
Ze geniet volop van haar luilekkerdagje! Na het middageten lokt de zon en trek ik mijn
wandelschoenen aan. Het wordt een tienminutenwandeling met prachtig weer. Maar
bij thuiskomst is de batterij meer dan plat. Ik zet alles voor het avondeten al
klaar, check mijn werkmail en ga dan rusten.
Heb ik al gezegd dat ik honderdeneen alarmpjes heb staan
in mijn gsm? Wel, deze week moesten dat er blijkbaar honderdentwee zijn, want
ik ben onaangenaam verrast als ik na een smsje ontdek dat ik Onze Oudste moest
gaan ophalen. Vergeten! Een flinke hoeveelheid cola, wat gesuikerde koeken en
de auto in. Op de heenrit twee keer de bareel aan de spoorwegovergang met
telkens twee treinen. Inclusief goederentrein met elfendertig wagons... Enfin,
blij dat ik terug thuis ben. Koken, eten, afruimen en dan eigenlijk... gewoon
wachten tot de kinderen zijn gaan slapen zodat ik ook kan gaan slapen.
Slaapwel!
Kreun... De combinatie Technopolis én Tai-Chi én wandelen
is precies te veel van het goede geweest. Het doet me wel beseffen dat de
Lego-expo waar we graag naartoe willen, nog niet voor morgen gaat zijn… Ook mijn wishlist (= NansMetEpsteinBarrs voor to-do-list)
kreunt op deze dinsdag, ik had gehoopt deze wat korter te maken vandaag, maar
dat idee laat ik varen. In plaats daarvan kruip ik na het ontbijt de zetel in.
Mijn Lijf is moe maar mijn hoofd draait op volle toeren, ik maak me druk over
al wat zou moeten en niet kan. Een DVD-tje brengt rust in hoofd en leden.
Na de middag besluit ik toch mijn Revalidatie 5.0-wandeling
te maken en kies om te voet wat fruit en broodbeleg te gaan kopen in de
dorpswinkel. De trip naar de winkel verloopt prima, op de terugweg heb ik soms
het gevoel dat ik aan een trektocht bezig ben. De rugzak met boodschappen weegt
ongelooflijk zwaar en een "vals plat" lijkt een stevige bergop. Het
hoeft niet te verwonderen dat ik blij ben dat ik thuis ben. Het avondeten maak
ik alweer zittend op mijn krukje en nadien is het, net zoals gisteren, wachten
tot de kinderen slapen zijn om zelf onder de lakens te kruipen. Goeienacht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten