Een lichtpu... -euh- lichtbàken!

Woensdagvoormiddag hou ik me kalm, want het blijft woensdag natuurlijk. Na het middageten breng ik Onze Jongste weg en rijd door naar de natuurwinkel. Erg veel heb ik niet nodig dus past het net tussen brengen en halen van de dochter. Ik kuier op mijn gemakje met mijn karretje naar de kassa en merk dan… dat ik iemand anders’ winkelkarretje bij heb! Maandag mijn dochter vergeten afhalen, woensdag met een vreemd karretje op wandel, veel gekker moet het niet worden. Gelukkig vind ik snel het mijne en ik drop het andere waar ik denk dat ik het meegenomen heb. Er is weinig volk in de winkel en aan de kassa zodat ik wel nog mooi op tijd ben om Onze Jongste op te halen. Thuis eerst maar wat rusten en dan het tienminutenwandelingetje van het Revalidatieschema 5.0. Verder nog de gewone avondroutine en op tijd onder de wol.

Ondanks dat ik geslapen heb als een dronken matroos, ben ik donderdagochtend moe. Ik eet wat “tegen de honger die komt” en als de kinderen vertrokken zijn, kruip ik opnieuw in bed. Rond de middag sleep ik mezelf uit bed om te gaan wandelen en de rest van de dag is er eentje om snel te vergeten…

Vrijdagochtend voel ik me beter dan de dag voordien. In alle vroegte ben ik de keuken aan het opruimen. Blijkbaar doe ik dat nogal onstuimig, want Mijne Ridder komt gealarmeerd zijn bed uit gestormd. Beetje hevig misschien? Zeer zeker, want nog voor de middag ligt ondergetekende al plat. Met de glimlach deze keer, want dat hoekje achter het fornuis heb ik toch maar mooi onder handen genomen. Ha!

Na de middag braaf mijn wandelingetje. Het schema zegt tien minuten vandaag en voor mij moest dat niet langer zijn. Nog even de zetel in en daarna achter het stuur. Eerst Onze Jongste ophalen van school en daarna naar de orthopedist. File en wegomleidingen op de heen- en terugweg, maar nergens verlies ik mijn concentratie. Mijn binnenste balt een vuist. Yes, I can! In een vorig leven reed ik tijdens de middagpauze raprap over en weer van ons agentschap naar het hoofdkantoor in hartje Brussel en nu ben ik al blij als ik probleemloos het avondverkeer doorkruis. Het kan verkeren! Op de terugweg stoppen we aan een kippenkraam et voilà, het avondeten is klaar. 's Avonds nog twee taxiritjes en de dag zit erop. Al bij al niet slecht!

Zaterdag start fantastisch. Ik breng Onze Jongste naar de muziekschool en rijd door naar de speelgoedwinkel. Mijn jongste metekindje is jarig en ik ga op zoek naar een geschenkje. Ik kom er niet uit, maar een telefoontje naar de jarige helpt me verder. Het is de eerste keer dat ik in deze winkel kom en ik neem alles goed in me op. Parking voor de deur én een groot aanbod, gesneden koek voor iemand als ik! Ik ben echt lang in de winkel en maak dankbaar gebruik van de zitgelegenheden, maar verder verloopt het winkelen vlot. Ik breng de oogst naar huis en ga Onze Jongste oppikken. Terwijl ik wacht, sla ik een praatje met mensen die ik ken van vroeger en die nu ook hun kinderen komen halen. Probleemloos praatje, zo mag de dag verder evolueren! Thuis een uurtje rusten, eten en weer op pad. Onze Oudste wegbrengen en dan in de nabijgelegen supermarkt de weekboodschappen doen. Ik ben blij dat Mijne Ridder erbij is, want tijdens het winkelen loopt mijn batterij leeg. Thuis slaap ik wat en daarna trek ik mijn wandelschoenen aan. Tien minuten normaal, maar zodra ik de zon op mijn bolletje voel, weet ik dat het wat langer zal zijn! Ik voel wel dat ik heel traag stap, maar geniet er ten volle van. Ik zie m’n eerste sneeuwklokjes in de veldweg en de ezeltjes onderweg voelen de lentekriebels. Het is dan ook het prachtig weer…

Om half negen gaan slapen, rendeert. Ik sta fris op en ga direct aan de slag. Het jarige metekind komt langs en ik tref wat voorbereidingen. Ik bak zelfs voor het eerst sinds lang een taart. Bakken, want versieren laat ik aan de kinderen over. Zij amuseren zich met dat gepruts, mijn ding is dat echt niet! Ik ben toch wel even bezig, maar breng ik alles tot een goed einde. Ik breng zelfs de schotels zelf naar de kelder, drie keer de trap af en op, direct na elkaar met volle handen. (En ik zal dat in de namiddag nog eens herhalen om alles terug naar boven te halen.) Het lijkt zo gewoon, maar voor mij is dat momenteel niet elke dag vanzelfsprekend en dan valt het op als het kan. Tevreden kruip ik mijn bedje in. Na een dutje en een douchke dek ik de tafel en als ik bericht krijg dat onze gasten wat later zullen zijn, knijp ik er even tussenuit voor mijn tienminutenwandeling. Het is een korte wandeling die lang duurt, want door het mooie weer kom ik heel wat dorpsgenoten tegen. Een babbeltje hier, een praatje daar, fijn!

Het wordt een gezellige namiddag met een blije jarige, toffe babbel en veel gesmul. En als iedereen naar huis is, ben ik moe maar niet doodop. Ik was blij dat Mijne Ridder thuisbleef van het schaatsen, maar achteraf gezien had ik het alleen gekund want het was niet nodig geweest. Hoeraatje voor Het Lijf! Dat er nog veel dagen als deze mogen volgen. Toppie!

Maandag is een pak minder dan gisteren. Maar ik teer nog op het goede gevoel van gisteren, ben zo blij met die ene goede dag, mijn lichtbaken! Het kàn nog! Ik leg me met een brede glimlach in de zetel om wat te lezen en word twee uur later wakker van een binnengekomen sms. Ik doe braaf mijn tienminutenwandeling die nu echt tien minuten duurt. Het kan niet alle dagen feest zijn, hé!

Als ik dinsdagochtend opsta, is het alsof ik net enkele nachten doorbracht in discotheken. Geen topdag dus. En alhoewel ik maar enkele spulletjes moet hebben, valt het boodschappen doen lelijk tegen. Ook het autorijden is maar zozo. Revalidatie 5.0 schrijft vijfentwintig minuten wandelen voor en ik vat moedig mijn tocht aan. Het is moeilijk, maar de ontluikende natuur en de fluitende vogels maken veel goed. Bij thuiskomst zit ik eerst een kwartier met mijn jas nog aan te bekomen van de wandeling. Het contrast met zondag is groot, maar ach, Keulen en Parijs zijn ook niet op een dag gebouwd.