Op woensdag vertrek ik met een klein hartje op controle naar
de huisarts. Ik was voorbereid op een verlenging van mijn ziekteverlof, maar
een verlenging met twee extra maanden komt toch hard aan. Heel hard. Dat ik
momenteel zelfs niet in staat ben om mijn huishouden te doen, vergeet ik op zo’n
moment, ik hoor alleen dat ik niet mag gaan werken… Een flinke portie
zelfgemaakte chocolade van een vriendin/chocolatier-in-wording doet me er aan
herinneren dat er ook mooie dingen zijn in het leven…
Donderdag blijf ik zó lang in bed liggen dat ik me nog moet
haasten om voor de middagsluiting bij het ziekenfonds te geraken. Aansluitend
ga ik bij een oud-juf van de kinderen die daar in de buurt woont langs om een
pakketje -samengesteld door Onze Jongste- af te geven. Juf is er erg blij mee
en ik blijf hangen voor een praatje. Fijn, zo’n onverwachte babbel. De namiddag
én avond(!) breng ik “gezellig” door in de wachtzalen van Gasthuisberg. De vorige keer was ik hier met de (elektrische) fiets, maar dat probeer ik snel te
vergeten…
Nadat de kinderen naar school zijn vertrokken, vertrek ik
vrijdag voor een ochtendwandeling. In alle vroegte, ik zie de zon nog opkomen.
Ik kan er niets aan doen, maar ik heb echt een zwak voor roze wolken en zelfs
roze airtrails. En vandaag word ik verwend, roze genoeg! De rest van de voormiddag
doe ik het rustig aan, want ik heb een “druk” weekend voor de boeg. In de
namiddag stof ik wat af en daarvan ben ik verrassend genoeg doodop. Hoe is dat
nu toch mogelijk… Vroeger was afstoffen het startsein van onze maandagavondpoetsroutine.
De kinderen logeerden die avond bij mijn ouders en op enkele uren tijd
wervelden Mijne Ridder en ik ons hele huis schoon. Het lijkt een eeuwigheid
geleden. Och ja. Het komende weekend is te belangrijk voor me, dus ik kruip
gehoorzaam de zetel en héél vroeg bed in. Ik hoor Onze Oudste zelfs niet meer
thuiskomen van de turnles.
Zaterdagochtend start ik in rustmodus. Kort na de middag
breng ik Onze Oudste naar de academie en ga aansluitend naar de supermarkt. Als
ik thuis kom met mijn boodschappen, ben ik pompaf, laat ik de boodschappen
gewoon in de garage staan en ga eerst wat slapen. Als de wekker afloopt om Onze
Oudste opnieuw te gaan halen, blijkt dat de kaboutertjes die boodschappen niet
hebben weggezet. Dan blijven ze voorlopig maar weer staan. Terug van mijn
taxirit, nog snel onder de douche en dan op pad. Vanavond een etentje onder
vrienden dat al een aantal keer is doorgegaan zonder mij. Ik heb echt afgeteld naar
deze dag en ben dus superblij dat ik er vandaag wél bij ben!
De ochtend nadien zeurt Het Lijf natuurlijk. Ik blijf zo
lang mogelijk liggen nagenieten van de fijne avond gisteren. Na het douchen is
er al een flinke hap uit mijn energiebudget. Tja, me amuseren mag niet
ongestraft van Het Lijf! Gelukkig worden we pas ’s middags verwacht voor de
nieuwjaarsbrief van m’n jongste metekind. Ik ben twee keer mama en twee keer
meter en ik ben fier op alle vier! Het wordt een gezellige middag en we zijn
tijdig terug thuis. De rest van de avond, jawel, plat in de zetel, maar wel met
een voldaan gevoel.
Het is een echte, typische, hectische maandagochtend. Met brood
dat nog bevroren is, een dochter die terug komt lopen om een vergeten mapje op
te halen (maar gelukkig haar bus niet mist) en in het rondvliegende scherven van een gevallen chocopot.
Gelukkig geraakt iedereen op tijd de deur uit, ik ruim wat puin en kruip terug
mijn bed in tot het tijd is voor de tweede proefles van Tai-Chi. Zo lang
blijven liggen was blijkbaar een goed idee, want de tweede keer dat ik opsta
voel ik me beter en sterker dan de eerste keer. Bij aankomst in de Tai-Chi-les,
hebben de andere deelnemers al een stoel voor me klaargezet. Lief, dat wel,
maar ik voel me toch maar kleintjes. Het liefst wou ik natuurlijk dat iedereen
vergeten was dat ik het vorige les moeilijk had... Ook deze les maak ik gebruik van
de stoel maar heb toch het idee dat tweede proefles fysiek beter verloopt dan de
eerste. Omdat ik sneller ben gaan zitten tussendoor…? Terug thuis eet ik eerst
wat, lees eventjes mails en ga dan rusten. Het wordt echter een hele namiddag wakker-slapen-wakker-slapen-wakker
tot de kinderen thuiskomen. Was de Tai-Chi toch zwaarder dan ik dacht of hangt
het weekend er nog in? Wie zal het zeggen. En ’s nachts? Dan slaap ik opnieuw,
hoor!
De ochtendspits op dinsdagochtend verloopt een pak rustiger
dan gisteren. Als iedereen de deur uit is, ruim ik de ontbijtboel op en neem
mijn wandelschoenen. De huisarts herhaalde dat beweging erg belangrijk is en
dat een korte wandeling beter is dan niks. Deze week heb ik voornamelijk
horizontaal doorgebracht, dus, hup, naar buiten. Ik neem een kort tochtje,
zonder heuvels en wandel helaas daardoor een groot stuk over straat in plaats van door
de velden. Toch kan ik een heel mooi stukje ochtendblauw meenemen.
Om de
afstand te meten die ik wandel of fiets, gebruik ik steeds een app. Vanochtend
schakel ik opnieuw over op Movescount. Ik probeerde Runtastic, maar telkens als
ik tijdens de tocht blijf staan of te traag wandel, stopt dat kreng met
registreren. Slecht voor mijn ego, hihi. Eens thuisgekomen doe ik het rustig
aan en lees een boek verder uit, want deze namiddag ga ik met mijn schoonzus op
jacht naar een verjaardagscadeautje voor Onze Jongste. Het wordt een
succesvolle missie. Ten eerste omdat we vinden wat we zochten en ten tweede
omdat ik het op geen enkel moment moeilijk krijg. Hoera! Later in de vooravond komt de man met de hamer alsnog langs en
van vlak na het eten tot bedtijd lig ik, jawel, in de zetel.
Het was een lastige week met, ondanks de aansporing van de
huisarts, weinig beweging. Volgende week beter…?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten