2013 - een bewogen jaar

De laatste dag van het jaar. 

Op een blog met een verhaal in beweging, vraagt het toch om een moment van stilstand, niet waar?

2013 omschrijven is niet zo gemakkelijk. Het is een bewogen jaar. Opnieuw een jaar met proberen om te bewegen. Een jaar met vooruitgang, met achteruitgang, met stilstaan. 2013 zal voor mij ook het jaar van de diagnose blijven, van de wetenschap dat De Reisgezel definitief blijft. 

2013 is het jaar van de inspirerende mensen. Vaste waarden in mijn leven en nieuwe mensen. Mensen die ik persoonlijk ken, professioneel heb leren kennen, mensen die ik ontdekte via hun blog of Twitter en slechts digitaal in mijn leven zijn. Van elk van hen heb ik wat geleerd en draag ik wat mee. De bloggers die ondanks hun beperkingen het leven van de zonnige kant zien. De Twitteraars (soms half zo jong als ik) die met een heerlijke humor tegen de dingen aankijken. De prof en de huisarts die ik verdenk dwars door me heen te kunnen kijken. De revalidatiearts die vanop afstand blijft coachen. De vriendin die ondanks verschrikkelijke krampen toch die verrekte marathon uitloopt. De vriend die me met woorden door elkaar (en wakker) heeft geschud. De vriendin die zonder veel commentaar een pot met avondeten aan de achterdeur zet. De vriend die er altijd is met zijn luisterend oor. De vriendin en de nicht die aanbieden om te komen poetsen en op mijn luidkeels protest botsen (maar het toch blijven aanbieden, de schatten). Broer, schoonzus, mama en papa die er gewoon zijn. Altijd, vaak in stilte of op de achtergrond, maar er al-tijd zijn. De vrienden en vriendinnen die we veel te weinig zien en daar begrip voor opbrengen. Collega’s door wiens berichtjes ik weet dat ik nog niet vergeten ben tijdens mijn afwezigheid.

2013 is het jaar waarin ik de feesten anders ervaar. Geen gestress, geen agendatoestanden, geen paniek over waar wanneer bij wie geraken, gewoon alles op me af laten komen. En is het niet zoals het zou moeten zijn, wel, dan is het maar zo. En duurt het wat langer eer we iedereen zien, dan is dat ook maar zo. En weet je, ik geniet er veel meer van. Al die bijeenkomsten, met familie of vrienden, het is net een warm bad waarin ik ondergedompeld word. Het vraagt energie maar het gééft zo veel energie. Zalig.

2013 is het jaar waarin ik de kracht van ons gezin heb gevoeld. Mijne Ridder, altijd aan mijn zijde. Onze Oudste, rustig en verstandig. Onze Jongste, de altijd goedgemutste spring-in-‘t-veld. Alle drie bereid om te helpen, alle drie begripvol en warm. Ze geven me een thuis waar ik altijd mezelf kan zijn, ook als dat betekent dat ik de hele dag geen voet kan verzetten. De enige opmerking dat ik daarbij krijg, is dat ik op het beste plekje lig, het nansvormige plekje in de zetel, dé plaats om tv te kijken. Ik kan niet zeggen dat ze ongelijk hebben!

2014 wordt het jaar van het evenwicht. Een balans zoeken tussen wat kan en niet kan. Tussen gezondheid en gezin, tussen gezondheid en werk, tussen werk en gezin. Tussen wens en werkelijkheid.