De eerste dag van het jaar start ik in beweging. Ondanks Het
protesterende Lijf stap ik in mijn wandelschoenen. Ik kies voor een vertrouwd
traject maar kom onderweg niemand tegen: geen wandelaar, loper noch
mountainbiker. Het vroege uur op deze feestelijke dag zit er waarschijnlijk
voor iets tussen. Ofwel de heel modderige veldwegen, de eerste doop van het jaar voor mijn schoenen!
Donderdag
verteert Het Lijf nog de tocht van de dag
voordien, maar vrijdag trek ik opnieuw mijn wandelschoenen aan. Ik start
mijn
wandeling op vertrouwd terrein, maar wat later wijk ik af. Ik ben
namelijk erg
nieuwsgierig naar de verblijfplaats van de herten die ik zag. Ik kies
een
zijpad van mijn gebruikelijk toertje en als ik wat later bergop in de
modder loop
te ploeteren, vervloek ik mijn nieuwsgierigheid. Het Lijf is nog altijd
niet in
vorm en dat zal ik geweten hebben. Geen hert te zien natuurlijk, mijn
hartslag
die de pan uit swingt maar… ook wel de ontdekking van een nieuw stukje
natuur.
Als het zo steil niet was, zou ik dit paadje vaker kiezen! En verrassend
genoeg
kom ik hier nog wandelaars tegen. Eén van hen is een jongen die –met
succes- z’n
hond traint. Het dier gehoorzaamt van op een behoorlijke afstand en ik
ben
onder de indruk. Wat later ben ik nog meer onder de indruk wanneer die
eerder
mollige jongen met zijn hond begint te rennen en met een rotvaart door
de
velden snelt. Dit had ik niet zien aankomen! Ikzelf stap gewoon rustig
verder
en ben erg blij als ik thuis ben. De gewandelde afstand is vergelijkbaar
met
mijn “normale” route, waar wel een stukje pittiger! 's Avonds gaan Mijne
Ridder en de kinderen schaatsen met mijn nicht. En laten mij lekker in
de zetel liggen, zalig.
Zaterdag
slaap ik (enorm) lang uit en ga nadien met Onze
Oudste naar de solden. Na twee uur shoppen gooi ik de handdoek in de
ring en
Onze Oudste haar buit (nieuwe collectie, uiteraard, zo zijn we wel) in
de
autokoffer. Platte portemonnee en een nog plattere batterij. 's Avonds
neemt Mijne Ridder Onze Jongste en een vriendinnetje mee voor een
laatste schaatsbeurt in kerstsfeer. Ik blijf opnieuw lekker thuis, deze
keer in het gezelschap van Onze Oudste. We liggen beiden al onder de wol
als de sportievelingen thuiskomen!
Zondag wordt
alweer een luierdagje, DVD-tje erbij en ’s avonds krijgen we
nieuwjaarsbriefbezoek.
De peter van Onze Jongste is een goeie vriend en ik hoef me dan ook niet
te
generen als ik, nog voor hij naar huis gaat, mijn bedje in kruip.
Maandag is het tijd voor iets nieuws. Ik schreef me in voor de proefles en
vind dus ook dat ik moet gaan naar de eerste les… Tai-Chi! Wat ik er moet van
verwachten, weet ik niet. Fysiek zou het niet zo zwaar mogen zijn, dus het ligt
misschien binnen mijn mogelijkheden…? Ik hoop met Tai-Chi mijn lenigheid wat te
kunnen bewaren. Momenteel kan ik nog altijd met mijn dikke teen tot aan mijn
neus (heb jij dit nu net ook geprobeerd, hihi?) en ik zou dat graag zo houden. Enfin,
Het Lijf wil liever dat ik thuis blijf, maar toch kruip ik op de elektrische
fiets en peddel naar het lokaaltje een paar honderd meter verderop. We zijn met
een stuk of tien en ik denk dat ik de jongste ben van de bende. De lerares is
een rustige maar vrolijke dame die enthousiast aan de slag gaat. Na de
opwarming hoop ik dat het wat rustiger wordt, want al dat gespring en gehuppel weegt al
door. In deze ruimte, diezelfde zaal
stond ik twee jaar geleden Zumba te dansen, het is haast niet te geloven… Eerst
groeten we (wat me aan judo doet denken), daarna leren we wat armbewegingen
vanuit stilstand, later gevolgd door bewegingen met de voeten maar zonder de
armen. De les wordt rustig opgebouwd, de lerares vindt het belangrijker dat we
de bewegingen voelen dan dat we een danske instuderen. Van die zienswijze hou
ik wel! Een ingewikkelde choreografie is namelijk niet echt aan mij besteed,
mijn lange armen en benen zijn moeilijk tegelijkertijd onder controle te
houden, grijns. Alhoewel alles traag en langzaam verloopt, neem ik er toch
halfweg de les al een eerste keer een stoel bij als de lerares haar uitleg
doet. Dat onbeweeglijke staan tijdens haar demonstratie is moordend! We leren
nog een “basispas” en nadien is de les om. Ik plof dankbaar op een stoel met
mijn flesje water. Even bijkomen en dan naar huis, rusten! Als de lerares tot
bij komt mij om te vragen of het gaat, antwoord ik naar waarheid dat het wat
vermoeiend voor me was. Ze stelt me gerust en zegt dat ik op elk moment tijdens
de les mag gaan zitten. Na de les opnieuw de elektrische fiets op en drie minuten later ben
ik thuis. Ik kruip in de zetel en daar kom ik de eerste uren niet meer uit.
Of Tai-Chi me energie zal geven is nog af te wachten. Ik heb
namelijk geen tekort aan mentale energie, het is de fysieke energie die het
laat afweten. Maar voor mijn soepelheid is het zeker niet slecht. Volgende week
probeer ik opnieuw. Hopelijk met een fijnere afloop!
Dinsdag
voel ik me nog steeds loom, zware armen, zware benen.
In de namiddag sleur ik Het Lijf toch naar buiten. Ik trek mijn
frisgewassen propere wandelschoenen aan (lang leve de wasmachine!) en ga
op pad. Het wordt een korte
wandeling, zo eentje waarbij het niet de moeite is om je schoenen aan te
trekken, kuch. Als ik wat later thuis kom, hangen mijn schoenen nochtans
vol
modder en zo eindig ik de eerste week zoals ik ze begonnen was: met
modderschoenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten