Ik moet het toegeven, ik ben stiekem en bescheiden een beetje in hoera-stemming:
ik denk dat Het Dieet zijn vruchten begint af te werpen… Het Lijf evolueert
voorzichtig van of/of-modus naar en/en-modus. Hoop ik, denk ik.
Vanochtend aan de ontbijttafel zit ik een beetje beteuterd
voor me uit te staren, want ik heb Onze Jongste een tripje naar Hasselt beloofd
dat in –euh- de sneeuw valt. Maar ze komt zelf met een alternatief op de
proppen: naar het Witloofmuseum zou ze graag eens gaan. Enkele internetklikken
later blijkt dat we er slechts na de middag terecht kunnen. De voormiddag kan
ik dus gebruiken om… balkjes te schilderen! In februari vorig jaar, toen ik nog
verbeten probeerde te negeren dat Het Lijf uiteindelijk altijd het laatste
woord heeft, waren Mijne Ridder en ik gestart met het herschilderen van de
balkjes in ons gemetste plafond. Het grootste gedeelte is afgewerkt, alleen de
fijne afwerking ontbreekt. En mij ontbrak de energie. Tot vandaag. In het
voorbije jaar heb ik geleerd om de lat lager te leggen, dus ik start met het
idee dat ik tevreden ga zijn met wat ik gedaan zal krijgen. Gewapend met een klein penseeltje en een
trapladdertje ga ik aan de slag. Verrassend genoeg vallen mijn armen er na vijf
minuten nog niet af, ik klauter zonder problemen het laddertje op en af, krijg
geen slap gevoel in de benen en kan lustig verderschilderen tot ik aan het
middageten begin (Beetje te lustig, mijn haar was mee geverfd). Ik neem een
aardappelmesje ter hand, Mijne Ridder neemt het verfpenseeltje over en werkt
alles volledig af, de schat.
Een warme maaltijd en een schrobbeurt later vertrekken Onze
Jongste en ik naar het Witloofmuseum. Gefascineerd luistert ze naar de audiogids,
bestudeert alle werktuigen, affiches en foto’s, kortom; kijkt haar ogen uit. En
ik? Ik geniet. Alle aandacht gaat naar haar in plaats van het gejaagd zoeken
naar een zitplaats. Ik heb alle tijd om haar extra uitleg te geven in plaats
van een korte snauw omdat ik eigenlijk niet in het museum wil zijn maar in mijn
bed. Op geen enkel moment krijg ik het fysiek moeilijk. Een overwinning. Een verademing.
Na het museum stappen we de aanpalende horecazaak binnen:
een pannenkoek met ijs en chocoladesaus en een chocomelk voor haar, een watertje
voor mij. Dàt is misschien het lastigste op dit moment, de praktische
beperkingen door Het Dieet. Het weegt op je sociale leven. Maar geen energie hebben, weegt óók op je sociale leven... Als ik zie wat Het Dieet me oplevert, is de keuze snel gemaakt… Gisteren in de voormiddag van de ene winkel naar de andere gelopen, vandaag én schilderen én
koken (zonder stoeltje!) én naar het museum, allemaal op één dag zonder ook
maar één zwak moment. Ik kom van een tijdperk waarin zelfs wachten op de schoolbus
al te lang was om te blijven rechtstaan…
Het sporten laat ik voorlopig nog voor wat het is. Ik heb
lang gedacht dat sporten mijn herstel zou versnellen, maar ben daar moeten van
terugkomen. Het vrààgt meer energie dan het oplevert. Toch blijft het kriebelen
en hoop ik dit opnieuw te kunnen opnemen. Baantjes trekken in het zwembad, een
fietstocht met de kinderen, zumba misschien en… lopen. Ooit had ik een grondige
hekel aan lopen, maar nu mis ik het halfuurtje alleen in de natuur in het gezelschap
van me, myself and I om mijn hoofd leeg te lopen.
Ik hoop oprecht dat Het Dieet de kentering is waarop ik al
vijftien maanden wacht. En dat ik binnenkort in IJsland een dikke streep kan
trekken onder deze periode!
Yes you can!
BeantwoordenVerwijderen