Na de hoge hartslag van zaterdag en het knipperlicht van
zondag, wist ik het even allemaal niet meer. De geplande training van maandag
heb ik laten aan mij voorbijgaan. Eerst me wat geïnformeerd. Met lopers
gesproken, wat gegoogled en uiteindelijk het verstandigste… de dokter gebeld!
De dokter stelde me gerust, die hartslag is zo hoog omdat het zo lang geleden
is dat ik nog gesport heb. Bovendien zal die vanzelf zakken na een week of
twee, drie. Ik mag gerust verder lopen zolang ik me niet forceer. Ik had haar
kunnen zoenen!
Dus, vandaag, woensdag, training 2. Intussen ben ik op de
start-to-run-site http://sport.be.msn.com/starttorun/2009/nl/training/schema05/
een loopschema 5 km op 7 weken tegengekomen. Het sluit beter aan bij mijn
huidige mogelijkheden en ik besluit dit programma te volgen.
Nadat ik Onze Jongste heb afgezet aan de volleybaltraining, rijd ik
door naar ’t Sportkot. Die Finse piste is me zaterdag goed bevallen. Het
sneeuwt, stel ik tot mijn grote genoegen vast. Klinkt raar uit de mond van een
gediplomeerde koukleum, maar ik loop graag in de winter. Een paar laagjes over
elkaar, handschoenen, muziek in de oren, timer bij de hand en daar ga ik! Het
lopen voelt opnieuw heerlijk aan. Het sneeuwt zachtjes en de piste ligt er iets
drassiger bij dan de vorige keer. Ik word twee keer gedubbeld door een man met
een stevig looptempo en door zijn vaart hangen de modderspatten tot boven op
zijn loopbroek! Ook een vrouw in een regenpak zal me twee keer dubbelen. De
eerste drie minuten vliegen voorbij, twee minuten wandelen en opnieuw drie
minuten lopen. De hartslagmeter registreert, maar ik volg mijn hartslag niet zo
gespannen op als de eerste keer en kies ervoor om thuis pas te kijken. Ik let
vooral op hoe ik me voel en ik voel me goed. Er loopt veel volk op de piste,
ondanks de sneeuw. Of juist dankzij de sneeuw. Want ík geniet, betrap mezelf
regelmatig op een glimlach. Er blijven zelfs sneeuwvlokjes in mijn wimpers
hangen! Na de volgende twee minuten
wandelen volgt de eerste keer vier minuten lopen. Ook dat gaat vlot en het
schema geeft me nu drie minuten wandelen. Als ik daarna opnieuw start voor vier
minuten lopen, is het de eerste keer dat ik wat weerstand voel. Na enkele
honderden meters is het weer voorbij en
loop ik weer vanzelf. Intussen word ik opgeschrikt door een grote groep kraaien
in de bomen. Ze zitten er al vanaf mijn eerste rondje, maar nu maken ze zoveel
lawaai dat ik het zelfs door de muziek hoor. Als ik mijn koptelefoon afzet,
hoor ik een naderende helikopter. Een mannenstem galmt door het voetbalstadion
waar ik langsloop en kondigt de komst van.. de Sint aan! En inderdaad, de
helikopter mindert vaart en landt in het stadion. Als ik aan mijn laatste drie
minutenloopje zit, komt de helikopter weer overgevlogen. Zonder zijn kostbare
vracht, vermoed ik.
Ik wandel uit en stretch een beetje. Het sneeuwt nog steeds.
Volgens mij is die sneeuw een aanmoedigingsgeschenkje van Moeder Natuur! In ieder
geval: als ik thuis kom is het gestopt met sneeuwen. En stel ik vast dat ook op
mijn broek modderspatten zitten. Tot net boven mijn enkels weliswaar. Maar op
een of andere vreemde manier, maken die modderspatten mij toch een beetje
trots.
De cijfertjes:
Gemiddelde hartslag van 153 bpm
Hoogste hartslag 190 bpm
3,4 km op 30 minuten
3L-2W-3L-2W-4L-3W-4L-3W-3L-2W
Geen opmerkingen:
Een reactie posten