De eerste pasjes.

Vanmorgen wakker geworden met het gevoel dat een kind heeft op de ochtend van sinterklaas. Het is zo ver, vanmiddag ga ik voor het eerst in bijna een jaar mijn loopschoenen aantrekken. Spannend! Zelfs de zeurende migraine kan de pret niet bederven.

Om twee uur gesp ik de hartslagmeter om, duffel me warm in, gris de i-pod en de timer mee, knoop mijn loopschoenen en rijd naar het Sportkot in Leuven voor de Finse piste. Een zachte ondergrond om mijn ongetrainde lichaam opnieuw te laten wennen aan de beweging en de schokken. Ik besluit gewoon te beginnen lopen zoals vroeger en te zien wat het geeft, hoe Het Lijf reageert. Faith no More in de oren en go! Bij de eerste passen op de Finse piste glijdt er een glimlach over mijn gezicht. Wat loopt die boomschors heerlijk! Het lopen voelt net hetzelfde aan als tevoren, zelfde kadans, zelfde snelheid, zelfde gevoel. Zo kan ik nog een tijdje verder! Ik geniet van de frisse bries, van de geur van de boomschors, van de buitenlucht. Uit nieuwsgierigheid gooi ik even een blik op de hartslagmeter. Ik loop nu iets meer dan 2 minuten, maar –huh-… hartslag 176?! Wisken had me op het hart gedrukt te lopen met een hartslag tussen de 145 en 150, zeker gezien het Epstein-Barr-verhaal. “Opbouwen en niet uitputten”, zei ze. Ik besluit het verstand te laten spreken boven het gevoel en even te wandelen na drie minuten lopen. Na een minuut wandelen is mijn hartslag gezakt naar 130 en ik begin terug te lopen. Maar binnen de minuut ga ik terug naar 160 en meer. Hoe kan dat nu? Ik ben niet eens buiten adem? Ik loop wat trager, maar echt zakken doet de hartslag niet. Na opnieuw drie minuten lopen, besluit ik nu twee minuten te wandelen. Na het wandelen is mijn hartslag gezakt tot 113 en ik begin langzaam opnieuw te lopen. Alweer schieten de bpm (beats pro minute) in een mum van tijd naar boven de 160. Nochtans voelt het lopen soepel aan en ik heb niet het gevoel dat ik me forceer. Ik blijf drie minuten lopen afwisselen met 2 minuten wandelen. Ondanks het intussen schildpaddentempo blijft de hartslag bij het lopen telkens boven de 160, maar kan ik die wel laten zakken tot onder de 120 bij het wandelgedeelte. 

Aan deze snelheid heb ik natuurlijk wel volop de kans om de omgeving in me op te nemen. De Finse piste slingert zich een baan tussen en rond de sportvelden van het Sportkot. De baan is een kilometer lang en onderweg vind je bordjes met de tussenafstanden. Ondanks de frisse temperatuur kom ik spelers op de voetbalterreinen en tennisvelden tegen. Ik kruis een oude man in een elektrische rolstoel die vrolijk naar me zwaait en wordt voorbijgestoken door verschillende jonge lopers die me als een pijl uit een boog voorbijschieten. Na vijf keer drie minuten lopen, besluit ik dat het voldoende is geweest en ik wandel uit. Mijn rechterheup liet zich even voelen en tenslotte heb ik voor mijn eerste keer toch drie kilometer afgelegd.  15 minuten lopen, 15 minuten wandelen.

Vanaf maandag ga ik starten met het schema van Mieke Boeckx. http://sport.be.msn.com/starttorun/2009/nl/training/schema05/

Dit 10-weken schema heb ik voor de eerste keer met succes gevolgd in het voorjaar van 2004. Toen heb ik mijn zwangerschapsverlof afgesloten door op die allerlaatste dag de kers op de taart te zetten van de 10 weken start-to-run: de 5 km van Oostende op 18 juli 2004. Nu hoop ik nog steeds binnen tien weken de kers op de taart te zetten op 15 februari 2013!

Maar eerst nog over deze eerste pasjes. De hartslagmeter bezorgde me wel wat stress, maar voor de rest heb ik toch vooral genoten vandaag. Vroeger vaak gesakkerd en gevloekt bij het lopen, maar nu vind ik het echt fijn. Ik ben nooit sportief geweest en als je me zelfs vijf jaar geleden zou gezegd hebben dat ik het lopen ooit zou missen, dat ik zelfs met de glimlach zou gaan lopen door de winterkou, zou ik je nooit geloofd hebben. Maar kijk, zeg nooit nooit!

De cijfertjes:

Gemiddelde hartslag van 145 bpm

Hoogste hartslag 182 bpm

3 km op 30 minuten
3L-1W-3L-2W-3L-2W-3L-2W-3L-8W