Een Bijzondere Ontmoeting

Maandagochtend start in mineur. Op de brief van de sportklassen staat dat de bus om kwart voor negen vertrekt. Wij wonen op twee minuutjes autorijden van school, dus om halfnegen vertrekken we thuis (zodat ik zeker niet te lang zou moeten rechtstaan). Als we de school naderen, blijkt dat alle kinderen al op de bus zitten, wachtend op ons... Onze Jongste spurt met haar koffer en al naar de bus, terwijl ik haar bergop van ver nog niet kan bijbenen. Tegen dat ik aan de schoolpoort toekom, zit zij al hoog en droog op de bovenste verdieping van de dubbeldekbus. En zo gebeurt het dat mijn dochter een week op sportklassen vertrekt zonder dat ik haar die laatste zoen en knuffel heb kunnen geven. Ik ben er niet goed van...

Fysiek gaat het gelukkig beter dan gisteren. Het is geen topdag, maar ik ben blij dat ik zelf een was kan ophangen. Nog voor de middag krijg ik al een waarschuwing van Het Lijf en ik gehoorzaam. Horizontaal met dat Lijf!  Na de middag trek ik mijn wandelschoenen aan. Ik vertrek voor een korte wandeling, maar kan er uiteindelijk wel een lange van maken. Na de recupweek (die gedeeltelijk in het water viel) staat er deze week drie keer dertig minuten bewegen in het Revalidatieschema 5.0. Het is heerlijk buiten en ik kruis opvallend veel wandelaars. Dat is “veel” in de context van dit tijdstip op een werkdag, wel te verstaan.

‘s Avonds Wauters vs. Waes kijken. Ik beloofde een verslag in een brief aan Onze Jongste.

Na het schrijven en posten van het Wauters vs. Waes-verslag, doe ik iets voor mezelf dinsdagochtend: een tripje naar Ikea. Ik ga graag naar Ikea, het is niet ver van bij ons maar toch is het maanden geleden dat ik er nog eens kwam. Dat heeft dan weer eerder te maken met de fysieke conditie natuurlijk. Ook vandaag is geen topdag, maar omdat ik morgen niet met de kinderen met de auto moet rijden én kan rusten, durf ik het me veroorloven. Ik vind een parkeerplaatsje vlak bij de uitgang. Toppie! Handig voor straks! Ik sla het showroom gedeelte over en ga direct naar de markthal. Ik weet wat ik nodig heb, ik winkel doelbewust. Een uur later ben ik terug thuis. Mijn mooie poster heeft eindelijk een passende kader en ik knutsel twee lampjes in elkaar vooraleer ik de zetel in duik. Pompaf maar met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik heb genoten van het winkelen, het knutselen én het resultaat! Alhoewel ik de hele namiddag in de zetel lag, alleen nog tien minuten wandelde en eten maakte, slaap ik nog ‘s avonds voor mijn hoofd het kussen raakt. Het is nog maar net negen uur.

Mijn woensdag start niet zo goed, toch overtuig ik mezelf om boodschappen te gaan doen.  Niet zo'n goed idee, maar dat had ik al wel kunnen weten. Als ik terug thuis kom, ben ik bekaf. Tot Onze Oudste thuiskomt, lig ik in de zetel, we eten samen en daarna ga ik slapen. Een uurtje later maakt ze me wakker, zoals ik haar gevraagd heb. Maar het duurt nog een uur met ettelijke keren indommelen en wakker schrikken eer ik kan opstaan! Ik geef mezelf in gedachten een trap onder mijn kont en trek mijn wandelschoenen aan. Ik vertrek met het idee dat ik alles tussen de tien minuten (het minimum) en de vijfendertig minuten (het maximum) mag wandelen volgens het revalidatieschema. Ik zal wel zien waar Het Lijf me leidt. Eerste stukje is tot bij het Prottende Paard (dat voor het eerst terug gas laat ontsnappen, hoera!). Daar moet ik kiezen: rechts is een tienminutenwandeling, links sowieso meer dan drie-, vierentwintig minuten. Ik voel me goed en kies links. Van het Prottende Paard naar de ezeltjes via het Hondendrolweggetje, geen dorpsgenoot die zal weten waarover ik het heb. Wat verder dan de ezeltjes, moet ik weer kiezen: als ik naar links ga, zal ik een dikke twintig minuten hebben gewandeld, rechtdoor ga ik voor meer dan vijfentwintig minuten. Ik kies rechtdoor en kom in een straatje waar ik al wéééken niet ben geweest. De wandeling verloopt verder prima, al ben ik blij dat ik thuis ben. Ik kijk op Movescount en zie dat ik bijna 2 kilometer heb gewandeld. Bijna twee kilometer, woehoew!

Donderdag sta ik al net zo "fris" op als gisteren. Ik breng de hele voormiddag in de zetel door, preventief rusten heet dat dan. 's Middags wandel ik naar de apotheek, bijlange geen tien minuten, maar meer beweging zal er niet inzitten vandaag. Ik heb namelijk afgesproken met een dame die ook kampt met vermoeidheid, maar er al langer mee geconfronteerd wordt. Ik pik haar op aan het station en we beginnen eigenlijk onmiddellijk te praten. Elkaar nog nooit gezien of gehoord, een echte blind date, maar het klikt. We blijven heel lang in de auto praten voor we eindelijk op een terras belanden. Wat ze zegt, is nieuw en herkenbaar, het is confronterend en bevestigend, ik leer vanalles bij en ik beaam wat ik hoor. Een heel pallet aan emoties, gedachten, ervaringen. Het is een ongelooflijk boeiend gesprek en ben heel blij dat ik deze stap heb gezet. Ik heb er een heldin bij. Het is een Bijzondere Ontmoeting die nog lang nazindert. Ik kreeg terug hoop en ook tonnen informatie. Bedankt, J.!

Na het gesprek rijd ik naar huis. Als ik thuiskom, voel ik hoe moe ik ben en leg me neer in de zetel. Een goeie twintig minuten later, belt Mijne Ridder om te vragen of ik hem kan komen halen. Het Lijf is niet zo gelukkig en ik blijf nog even liggen, waarop Onze Oudste vraagt of ik haar papa wel ga halen. Tja, normaal vertrek ik altijd onmiddellijk. Cola, sleutels en weg. Ik ben de eerste verkeerslichten al voorbij als ik besef dat ik puur op automatische piloot rijd. Meer nog, zelfs nu ik het besef, kan ik me niet concentreren. Wat later rijd ik vast in wegenwerken en ik maak rechtsomkeer. Ik heb al eerder met de wagen gereden als ik me moeilijk kon concentreren, maar nu moet ik dertig kilometer rijden waarbij een stuk autosnelweg èn in volle avondspits. In deze omstandigheden onverantwoord. Ik zet me aan de kant en bel Mijne Ridder. Zonder ongelukken geraak ik thuis waar ik direct in de zetel kruip. Dit was eng. Een goeie vriend brengt Mijne Ridder naar huis.

Het "auto-incident" van gisteren spookt door mijn hoofd op vrijdag, ik ben vooral geschrokken van mijn eigen kwetsbaarheid.

De uitstap van gisteren hangt ook in Het Lijf. Niet dat ik er spijt van heb, integendeel! Mijn enige activiteit is douchen, verder is het recupereren van gisteren en energie sparen voor de terugkomst van Onze Jongste.

Ik vertrek op tijd naar school zodat ik een parkeerplaatsje heb in de buurt van de schoolpoort en blijf nog een tijdje in de auto zitten. Ik heb goed gegokt, want als ik eindelijk naar de schoolpoort stap, komt de bus er net aan. Maar... We mogen onze kroost nog niet in onze armen sluiten, de kinderen mogen de bus pas af als alle bagage is uitgeladen. En daarvoor doen ze beroep op de ouders. Ik vind het énorm gênant, maar met zware valiezen sleuren op een fysiek zware dag als vandaag lijkt me geen goed idee. Ik schuifel wat ongemakkelijk naar achter en hoop dat ik onzichtbaar ben...

Gelukkig ben ik voor Onze Jongste niet onzichtbaar als ze de bus komt afgestormd. Welkom thuis, lieverd!

Deze zaterdag start onverwacht erg rustig. Onze Jongste is doodop van de sportklassen en ziet het niet zitten om naar de muziekles te gaan, Mijne Ridder wordt opgepikt, Onze Oudste is wat ziekjes en blijft tegen haar gewoonte in lang slapen. En zo komt het dat ik om negen uur 's ochtends een beetje verweesd aan de ontbijttafel zit. Geen taxiritten deze voormiddag. Niet dat ik er kwaad om ben!

Kort na de middag breng ik Onze Oudste weg en ga vlees halen voor het avondeten. Tot ik Onze Oudste terug ga halen, liggen Onze Jongste en ik samen in de zetel. Een unieke situatie!

Pas nadat iedereen veilig en wel thuis is, ga ik wandelen. Mijn energiepeil ligt erg laag, maar ik krijg weer meer last van mijn bekken door een tekort aan beweging. Het is ook altijd wat met Dat Lijf. Het wordt een rustige twintigminutenwandeling. Ondanks dat de wandeling voor een groot stuk langs de straten loopt, hoor ik in de verte koeien loeien, schappen blaten en kerkklokken luiden. Ik ontmoet nauwelijks auto's... Toch fijn om "op den buiten" te wonen!

Zondag wordt een lege dag. Ik ben nog altijd niet in vorm. Veel slapen, veel rusten.