Epstein en ik, een verhaal in beweging.: Dit was april 2014 (tweede helft)

Zwemmen!
In de paasvakantie geraak ik nog eens in het zwembad. Met Onze Oudste, want Onze Jongste is op kamp. Ik tref het want een vriend gaat mee met zijn kinderen en Onze Oudste en ik kunnen meerijden. Geen stress over hoe achteraf met de auto thuis geraken, heerlijk! Nadat ik mijn tien minuutjes heb gezwommen, nestel me in mijn badjas op de stoeltjes aan de rand van het zwembad. Ook de vriend gaat wat baantjes trekken, de kinderen amuseren zich rot op de glijbanen. Wat water en wat vrienden, meer heeft een mens soms niet nodig...

Bevoorrading...
Op het einde van de paasvakantie gaan we Onze Jongste ophalen van kamp aan de kust. Telkens we in de buurt van Veurne zijn, MOETEN we langsgaan bij de Beauvoordse Walhoeve. Liefst van al nog mét onze koeltas, zodat we een voorraadje lekkers kunnen meenemen voor thuis, mmmmm...

Een nieuw harig vriendje! (Opgepast, CatSpam)
Via de sociale media vinden we een nestje kittens. Nadat we Onze Jongste oppikten van kamp, maken we eerst een ommetje langs de Beauvoordse Walhoeve, gevolgd door een ommetje langs de Biohoeve 't Rusthof. Het wordt een onverwacht volledig Westvlaams dagje voor ons! De kittens zijn nog piepjong (dat "piep" mag je gerust letterlijk nemen!) en we zijn welkom om een kijkje te komen nemen bij 't Rusthof. We verliezen ons hart aan een schattig klein pluizebolletje met een hele speciale kleur... Hij moet uiteraard nog een aantal weken bij zijn mama blijven. We tellen af!

De eerste schooldag
De eerste dag na de paasvakantie. Iedereen neemt z'n leven terug op, gaat naar school en werk en ik... zit nog steeds thuis. Meer nog, mijn ziekteverlof wordt opnieuw verlengd. Terwijl iedereen vertrekt met z'n gesmeerde boterhammetjes in zijn/haar rugzak, blijf ik achter met mijn lege brooddoos. Niet de gemakkelijkste dag.

Op weekend!
Een tijdje geleden leek het me een prima idee om de week na de paasvakantie onze Bongobons te verzilveren. De kinderen hebben nog niet veel huiswerk, werkjes of schoolfeesten voor te bereiden, prima idee. Wat ik over het hoofd gezien had was... dat zo kort na de schoolvakantie de vakantiedrukte nog niet uit Het Lijf is... We vertrekken dan maar op weekend met het Carpe Horam principe. Pluk het uur!

Nadat de kinderen naar school zijn vertrokken, leg ik nog wat spulletjes in de koffer. Daarna kruip ik terug bed in. Het Lijf is moe en zwaar. Buiten de hotels is er niets gereserveerd, dus ik heb de kans om nog wat te gaan liggen. Als ik uiteindelijk rechtkrabbel en douche, weet Mijne Ridder te zeggen dat onze auto een olielek heeft. Eerst nog maar eens naar de garage! Ik zie er de humor wel van in: de auto lekt olie en ik lek energie.

Tegen de middag staan we in de garage. Het probleem wordt gevonden en kan zelfs direct hersteld worden. En dan is het echt zo ver, we vertrekken!

Het eerste dat ons onderweg opvalt, is een vrachtwagen waar in het groot "My Ex Boyfriend" op vermeld staat. Huh, wat vreemd? We kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en hebben de kans om aan een stoplicht achter de vrachtwagen te staan. En dan kunnen we ook het onderschrift lezen... Goed gevonden, My Ex Boyfriend!

Het is al flink na de middag als we een tussenstop maken in Luik. Op een zeer korte maar heel krachtige shoppingtrip (één winkel, hihi!) vind ik wat leuke spulletjes voor de meisjes. Voor mezelf vind ik sandalen. Platte sandalen wel te verstaan, want hakkenlopen vraagt momenteel nog steeds teveel inspanning. Ook koop ik alwéér KledingOmTeGaanWerken. Oh ironie, want mijn ziekteverlof werd net verlengd.

Nadien eten we een broodje achter het raam in het zonnetje. Het is er héérlijk zitten, maar in de zon zonder zonnebril zitten levert me een instant migraineaanval op. Grmbl, ik had het kunnen weten... Na het eten terug op weg met de auto. Ik val quasi onmiddellijk in slaap. Als ik wakker word, is de migraine er nog steeds en stoppen we op de eerstvolgende parking. De pijnstillers die ik op het allerlaatste moment nog in de kofferbak gooide, komen van pas en worden uit mijn schoen gevist (ik zei toch dat ik gooide, hihi) en in een flesje water opgelost. In de late namiddag checken we eindelijk in in het hotel. De buitenkant van het hotel is afschuwelijk lelijk, maar binnenin ziet alles er even netjes, modern en gezellig uit als op de foto's. Aaah, rust! Mijne Ridder bracht wat afleveringen van series mee en dus liggen we met z'n tweetjes gezellig samen tv te kijken. Enkele uren later leidt Foursquare ons naar een trendy restaurantje, waar we lekker eten. Daarna terug naar het hotel en slapen. Hoe Luxemburg-stad eruit ziet? Geen idee! Maar onze hotelkamer heeft heerlijk dik en zacht blotevoetentapijt, een groot tv-scherm, zalig geurende zeepjes en een goed bed met zachte lakens en een lekker warm donsdeken. Carpe horam!

Zalig geslapen maar als ik 's morgens in de spiegel kijk, lijkt het alsof ik drie dagen en drie nachten Gentse Feesten heb meegemaakt. De migraine zal daar wel een hand in hebben en wordt nog voor het douchen met pijnstillers bestreden. Als we de gordijnen openen, wacht ons een verrassing van jewelste. DE ZON SCHIJNT! Tot zo ver de geloofwaardigheid van weerberichten die ons regen en onweer voorspelden. Nadien volgt een laat maar uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan, pure verwennerij, mmm... Op het gemakje naar de kamer, nog wat pijnstillers en dan afscheid nemen van het zachte tapijt en dito lakens en op pad. Thuis drukte ik van reisroutes.be twee autoritten af. We kiezen de route "Klein Zwitserland" en dat is een schot in de roos. Het is een mooie route, we rijden een slakkengangetje en genieten van de omgeving. Al onze tussenstops liggen pal naast de weg, ik hoef nooit ver te stappen. Onze eerste stop is aan een bloemenveld, met prachtige veldbloemen.

De tweede keer stoppen we aan een watervalletje waar een prachtig houten pad naartoe leidt. Ik kan aan de verleiding niet weerstaan en trek mijn schoenen uit. Eerst met de voetjes in het frisse water van de "Ernz Noire", nadien wandel ik op blote voeten over de houten planken. Heerlijk. Na een minuutje of twee zijn we al aan het watervalletje. Naast het watervalletje is een poel met een bankje waar we een hele tijd zitten genieten van het water, vogeltjes en vlinders. Wat hebben we geluk met het weer!
Opnieuw de wagen in, nog wat verder rijden en dan komen we een rotsformatie tegen die "De preekstoel" heet.

Rood-wit lint leert ons dat die niet te bezoeken is en een blik op de losse stenen en gammele trap zegt ons waarom. Naast de preekstoel is er ook een kloof die kan bezocht worden. Er staan wat auto's bij geparkeerd, maar in de kloof is geen mens te zien. Nu, de kloof is niet groot en de andere bezoekers zullen vermoedelijk een "echte" wandeling aan het maken zijn. Voor mij is de kloof perfect: mooi, niet groot, goed toegankelijk, haalbaar. Aan het einde staat een bankje. Zoals gezegd hebben we nog geen mens gezien, dus ik leg me ongegeneerd languit op het bankje en geniet van de omgeving, van de natuur, het mooie weer. Het is er zo stil, alleen fluitende vogeltjes zijn er te horen. Wat later tuffen we weer verder tot we op een terras belanden van een B&B waar Mijne Ridder als kind een paar keer op vakantie kwam. We hebben laat ontbeten, Mijne Ridder heeft nog geen honger maar ik natuurlijk wel (zoals altijd, grijns). Een kleine hap en we rijden weer verder. De volgende rotsformaties, watervalletjes, kloven en stadjes bekijken we van in de auto. Ik geniet er nog van maar het energievaatje is leeg. In de late namiddag komen we toe in ons tweede hotelletje. Een kleiner maar charmant hotel deze keer. Een wirwar van gangetjes leidt ons naar een geriefelijk kamer met, jaja, opnieuw een comfortabel bed. Zalig, platte rust! Er is ook internet op de kamer en dat komt goed van pas als we Onze Oudste moeten helpen bij wat technische perikelen. Moderne communicatie staat voor niks en liggend op bed lossen we al skype'nd het tijdelijke probleem op. Zo fijn van de meiden te zien en te horen! Intussen begint mijn buikje natuurlijk alweer te knorren. Foursquare levert ons vandaag geen nuttige suggestie op en we besluiten te eten in het hotel. Na een drankje in de bar schuiven we onze voetjes onder tafel voor een heerlijk gegrilde steak. We krijgen er zelfs geen dessert meer bij en trekken na het avondeten direct terug naar de kamer. Nog wat tv kijken en onder zeil. Wat een mooie dag. Carpe horam.

De volgende ochtend worden we wakker worden met fluitende vogeltjes en in mijn geval... Pijnstillers. Ik laat het niet aan m'n hartje komen. Zeker niet als ik ook nog een stralend zonnetje zie. Douchen doe ik met de heerlijk hoteldouchegel van gisteren, heerlijk. Toch 'ns proberen online zo'n fles op te snorren. Om af en toe thuis eens mee te douchen om dit vakantiegevoel op te roepen, mmm... In de ontbijtruimte staat een uitgebreid buffet op ons te wachten. Wij zijn geen van beiden beschuitje-potje yoghurt-kommetje fruit-mensen, we laten het ons allemaal smaken. Na het ontbijt voel ik me echter zo ellendig dat ik opnieuw in bed kruip. Mijne Ridder gaat intussen een wandeling maken en is niet weinig verrast als hij me bij zijn terugkomst wakker maakt. Hij had half-en-half gedacht dat ik intussen al aan het inpakken zou zijn. Niet dus. Toch voel ik me wat beter dan ervoor. We pakken in, rekenen af en vatten de terugtocht aan. Maar eerst nog een route van reisroutes.be, net als gisteren. De Luxemburgse Wijnroute deze keer, die grotendeels de Moezel volgt. Onderweg maken we een tussenstop bij een wijnboer. We rijden door Schengen en eindigen in Mondorf-les-bains.

We wandelen even in het park van Mondorf-les-bains, op zoek naar La Roseraie. Ik moet echt heel hard lachen als we het eindelijk in de verte zien liggen. Het hele park staat vol bloemen, maar La Roseraie blijkt... een taverne! Tegen dat we dat ontdekken ben ik helaas totaal uitgeput. Van bankje tot bankje gaan we terug naar de auto. En dit liedje vond ik heel toepasselijk "I beg your pardon. I never promised you a rosegarden." Grappig, toch, hihi!

Mondorf-Les-Bains is de laatste halte van ons weekend en we keren huiswaarts zodat we thuis zijn tegen dat onze dochters van school komen. Onderweg, net over de Belgisch-Luxemburgse grens, stoppen we voor een drankje op een parking. Het broodje "Amerikaans net" intrigeert me... Waarom "Amerikaans net"? En dan ineens valt mijn Euro... Lang leve Google Translate!

Het Beroepenhuis
In Klasse, een magazine voor ouders van schoolgaande kinderen, las ik een hele tijd terug over Het Beroepenhuis. Het geeft kinderen van 11 tot 15 jaar een inkijk in 50 verschillende beroepen uit verschillende sectoren. Het Beroepenhuis krijgt zestienduizend bezoekers per jaar. Voornamelijk scholen, maar enkele dagen per jaar zijn ze ook open voor gezinnen. Deze zondag is zo'n dag. Onze kinderen zien het helemaal zitten en smeren enthousiast een hele stapel broodjes voor onderweg. We vertrekken op tijd zodat we tegen openingsuur ter plaatse kunnen zijn en we hopelijk nergens lang moeten aanschuiven. In de auto eet iedereen wat en we zijn er voor we het goed en wel beseffen. We zijn de allereerste bezoekers van de dag, er zijn vandaag voor het eerst twee workshops en de kinderen schrijven zich in voor allebei. Maar eerst de tentoonstelling. Die is erg leuk, de beroepen worden op een speelse manier voorgesteld, de studierichtingen worden erbij vermeld en er is ook een vragenlijst waarmee je aan de slag kan. Weten de kinderen na deze tentoonstelling wat ze willen worden? Waarschijnlijk niet. Maar ze maken wel kennis met beroepen waar ze op het eerste zicht niet zullen bij stil staan.

De eerste workshop gaat over kleur in de grafische wereld. Onze kinderen zijn de enige twee deelnemers, zodat Mijne Ridder en ik ook uitgenodigd worden om mee te doen. Nogal theoretisch voor kinderen, deze workshop, maar wel interessant. Na de workshop haasten onze dochters zich terug naar de tentoonstelling terwijl Mijne Ridder en ik afzakken naar de eetzaal. De koeltas wordt bovengehaald en ik ben blij met het enthousiasme waarmee onze meisjes vanochtend broodjes hebben gesmeerd. Andere gezinnen gaan in winkeltjes in de buurt op zoek naar belegde broodjes of koffiekoeken want de eetzaal is alleen... een eetzaal. Na het eten gaan de kinderen naar de tweede workshop en ga ik dutten in de auto. Het is de eerste keer dat ik zal slapen in onze stilstaande wagen (als passagier slaap ik regelmatig terwijl Mijne Ridder rijdt). De dekentjes die standaard voor de kinderen in de auto liggen, worden tevoorschijn getoverd.

Zij zijn die dekentjes misschien ontgroeid, maar ik ben er vandaag superblij mee! Eentje doet dienst als hoofdkussen, in het tweede nestel ik me. Ik lig zowat dubbel geplooid op de achterbank en heb het idee dat de brommertjes dóór de auto rijden, maar ik val quasi onmiddellijk in slaap. Als ik wakker word, ben ik wat gedesoriënteerd en het duurt een kwartier eer ik mijn ogen definitief kan open houden. Maar... de siësta deed deugd! Ik ga terug naar het Beroepenhuis, waar de workshop nog aan de gang is, en wacht met Mijne Ridder in de refter. Na de workshop rijden we naar huis. We gingen voor een uurtje, maar bleven uiteindelijk een hele dag! De kinderen hebben ervan genoten en wij dus ook.

Kleine pareltjes

Naast de grote dingen (de uitstappen) was het ook een maand met veel genieten van de kleine dingetjes thuis.

Zoals:

Verse aardbeien met basilicum op suikerbrood...