Be a hero for one day.

15 februari 2013. Al weken in het rood aangeduid in mijn agenda. Eerst als loopdoel voor mijn 5 kilometer, nadat Het Lijf z’n veto stelde enkel als uitstapje. In beide gevallen met een weerzien met Wisken, een straffe madam die ik nu voor het eerst in ’t echt lopend aan het werk zal zien. Want Wisken heeft voor zichzelf een speciaal verjaardagsgeschenk in gedachten:een marathon lopen. Zij is a hero for one day.

We hebben wat moeten zoeken naar de plaats van het gebeuren (Watersportbaan in Gent), ons wat vastgereden in het verkeer en daardoor Wisken’s start gemist. Het eerste beeld van Wisken dat we krijgen, is een ontspannen loopster met een brede glimlach, vrolijk pratend met de lopers die haar omringen onder een stralende zon. Koud maar droog weer, zoals ze zelf gehoopt had. Mevrouw loopt dan wel een marathon, ze neemt toch de tijd om een knuffel te komen geven als we snel uit de auto stappen om haar aan te moedigen. Straf. Als ik haar terug zie vertrekken, komen de tranen. Het overvalt me, na al die tijd zou ik al mogen aanvaard hebben dat ik vandaag geen deel zal uitmaken van dat groepje begeleidende lopers. Gelukkig sluiten er zich onmiddellijk twee vertrouwde armen rond mij. Mijne Ridder. Tien minuten later gevolgd door nog twee paar vertrouwde armen, want het is een blij weerzien met onze dochters. Ze worden door mijn ouders afgezet in Gent op de terugweg van een weekje zee. Intussen loopt Wisken vlotjes verder. Als ze voor de derde keer over De Streep loopt, besluit ik dat ik ook een rondje voor mijn rekening neem. Al wandelend wel te verstaan. A walk a day keeps Epstein away, niet waar? Mijn gezinsleden voelen zich niet aangesproken om me te vergezellen, dus trek ik alleen op pad. Eigenlijk is de Watersportbaan een bizarre locatie. Enerzijds heb je de rust die van het water afstraalt, inclusief eenden en meerkoeten die op het water dobberen;  anderzijds heb je het drukke verkeer dat continue langsraast. Hoe dan ook, er wordt enorm veel gelopen en niet alleen door Wisken’s compagnie. Als ik aan de overzijde van het water ben, zie ik het lopersgroepje opnieuw De Streep kruisen, met onze twee in jeans en gewone schoenen gestoken dochters in hun kielzog.  Ik glimlach en wandel verder. Ik neem de tijd om alles in me op te nemen: de verbazing omdat zo weinig lopers gebruik maken van de Finse piste maar kiezen voor de stoep, de trainende roeiers, vaak piepjong (of is het omdat ik ouder word?!) in hun skiffs, de coach die vanop de oever zijn instructies via megafoon communiceert naar zijn pupil op het water. Vlak voor het vier kilometerbord loopt Wisken’s groepje me voorbij.  In één oogopslag zie ik dat Wisken’s gezicht vertrokken is. Toch loopt ze dapper verder. Even na het vier kilometerbord krijg ik gezelschap: de laatste kilometer wandelen Mijne Ridder en de meisjes met me mee. De wandeling is probleemloos verlopen, ik noteer dat vijf kilometer op plat gelijk tot mijn mogelijkheden behoort. 

Terug aan de streep verneem ik dat Wisken last heeft van haar maag en dat ze echt aan het afzien is. Puur op karakter zet ze door, het wordt donker, maar toch blijft ze gaan. In een tijd die later is dan ze gehoopt had, finisht ze. 42 kilometer, waarvan bijna de helft met maagkrampen, je moet het maar doen. Ze straalt alweer als ze de champagne in het rond laat spuiten. Ze kust en knuffelt wat af en ook ik kom aan de beurt. “Ik zal nog ‘ns een marathon lopen als ge kunt meelopen”, zegt ze terwijl ze me een warme welgemeende knuffel geeft. Het is me er toch eentje, die Wisken. Aan De Streep komen we nog oude bekenden van ons canyoningkamp in Escalona tegen. De kinderen pikken de draad op waar ze die een half jaar geleden lieten liggen en ook zij genieten van het weerzien. Het wordt een fijne avond, daar aan De Streep.

Wisken is een inspirerende madam. Mijn mentale batterij is 200% opgeladen door haar bezig te zien, te horen en te voelen. En… ze heeft me aan het denken gezet. Zo oppert ze dat ik misschien beter 500 meter zwem i.p.v. een kilometer. Ik zwem een kilometer omdat dat gaat, alleen duurt het recupereren na het zwemmen enorm lang. (Ik heb het over dagen!). Misschien moet ik inderdaad met minder beginnen…?